As seis e media da tarde dun domingo é unha hora magnífica para meter os pés na auga, pasear polo campo ou tomar un café con xeo nunha terraza á sombra. Para a organización da Feira do Libro da Coruña, esa é tamén unha hora apropiada para a entrega do 6º Premio Lecturas que concede Galix, e que este ano recibían Agustín Fernández Paz, Xosé Antonio Neira Cruz, Pepe Carreiro e Fran Jaraba. Cando eu chego aos xardíns de Méndez Núñez pasa ben das sete e obviamente do acto xa non quedan nin as raspas, así que aproveito para achegarme á exposición de Manolo Millares na Fundación Caixa Galicia. O (limitado) espazo das salas, que se revelaba máis que escaso para contemplar hai uns meses as pinturas de Diego Rivera, está agora extraordinariamente aproveitado. A visita é un verdadeiro paseo polo amor e a morte; unha fascinante e violenta viaxe do negro ao branco construída sobre teas de saco.

A iso das nove da noite, apenas dúas horas despois de recoller o seu premio no que vén sendo outro bonito detalle típico desta feira, Agustín Fernández Paz asina exemplares do seu libro Corredores de sombra. Agustín, que disque acostuma a ler este blog, é, xa o saben, o segundo mellor escritor galego da actualidade, despois de O'Mestre, claro. O seu único problema é que escribe moito, moitísimo, e en consecuencia non todos os seus textos son igual de brillantes, como acontece con ese Fantasmas no corredor que tanto lle gustou a Jaureguizar e que non pasa de ser unha cousiña simpática. Igual que digo iso, afirmo tamén que nesta altura ninguén medianamente asisado pode negar a absoluta xenialidade dos seus Contos por palabras ou de Aire negro. Sobre Corredores de sombra falaremos máis repousadamente no blog alá para outubro, cando teña lugar na Coruña o encontro sobre a creación da novela que houbo de ser suspendido hai uns meses; sobre Agustín pouco hai que dicir, pois é ben coñecida a súa condición de home bo, prudente e xeneroso. Durante o parrafeo que boto con el e con Bragado o editor anuncia a saída ao mercado a primeiros de setembro dese agardado manual de portugués para galegofalantes chamado Portugalizar, que intúo terá moitos compradores blogomillo adiante.

Un libreiro amigo dime ao día seguinte "puideches presentarme a ese escritor con quen ías onte. Era Monterroso, non?". Non deixo de preguntarme de cal dos Monterrosos fala. Aproveito para saúdar a Diego Ameixeiras, que compite na caseta de secretaría contra un sol esplenderoso, e logo paso pola presentación do libro de Demetrio Bilbatúa, "Galicia-México, imaxe máxica". Bilbatúa é un facedor de noticiarios, máis que documentalista, cuxas películas son completamente descoñecidas nesta parte do mundo; tería sido bastante útil que a (ben bonita) edición que preparou Galaxia incluíse un DVD cunha escolma dos seus traballos. Están presentes Víctor Freixanes, Xabier Martínez, Manolo González (o boss do audiovisual-subsección Consellería de Cultura) e tamén Margarita ¿Ledo? Andión. Xusto despois na carposa da feira Primitivo Iglesias e Pepe Coira dan a coñecer o libro de Xosé Ramón Díaz Chuvia mansa, da editorial Tris Tram, e falan tanto e tan ben del que eu saio do acto con moitas ganas de lelo. Pepe Coira, agora en Filmax, foi, por certo, o noso produtor executivo, pero diso mellor falamos dentro dun mes, aproximadamente. Con Pepe, Primitivo, Xoán Ramón e con Miguel Castelo vou logo tomar un algo e falar de cine e literatura. Camiño de volta, a Miguel e máis a min párannos media ducia de vehículos, camións incluídos, consultándonos cuestións do tipo "cómo saír da cidade" ou "por onde se vai para Arteixo", momento que interpretamos como sinal inequívoco de que é hora de ir durmir.

Nin unha soa Feira sen o seu correspondente recital poético. Chego tarde o martes á gala de rapsodas que conduce o alegre editor; escoito a Xesús Rábade Paredes, a María do Carme Kruckemberg e a Manuel Darriba. Xusto despois o poeta lonxincuo e Xavier Seoane acompañan a Xosé María Alvárez Cáccamo na presentación do seu libro Memoria de poeta, no que acaba sendo unha grande celebración da amizade. Por alí andan tamén Sanantón do Castelo, que ten un pasado teatreiro, e unha deslumbrante Yolanda Castaño, coa que logo regreso a casa en autobús.

Así de ben despido a Feira, este ano coa satisfacción de termos conseguido a desaparición fulminante daqueles vasos de plástico. Para rematar, un consello final: non se crean todo o que contan algúns suplementos de cultura. Ás veces equivócanse até nos pés de foto. ¶