Custa entender que Orfeu Negro fose no seu día un notável éxito de público e de crítica, ben acolhido mesmo nun festival tan esixente coma o de Cannes. O director da película, Marcel Camus, compórtase coma un turista hipnotizado polos corpos suorosos e a percusión. Equivócase constantemente na eleición do emprazamento da cámara e ten que rectificar a súa posición unha vez tras outra para conseguir algo tan elemental como que os actores non se lhe vaian do plano. O uso da cor é nefasto e resulta incomprensível que non soubera sacar proveito ningún da paisaxe e da luz que se lhe supón a esas terras do sur. O peor, contodo, é que Orfeu Negro proporcionalhe ao espectador eurocéntrico unha mestura tópica de pobreza e de samba, de Carnaval e de morte, onde a alegría falsamente frenética dá paso a cerimonias vudú e o afastamento da virtude acaba tendo o seu castigo.
A emisión desta película inzada de deficiencias produciuse dentro dun espazo adicado a celebrar a grandeza do cine. Os espectadores que se ponhen o luns pola noite diante do televisor poden suponher que o que van ver é unha obra de alta calidade que supera con nota calquera análise elaborada cun mínimo de criterio. Non tenhen por que ser expertos en cine, ao igual que os que ven outros programas non tenhen por que ser expertos en ciencia. Asumirán que o que lhes din é certo, aceptándoo na crenza de que quen lhelo di merece confianza.
O que poden atopar logo os espectadores é xustamente todo o contrario. Unhas veces trátase (coma pasou antonte) de bodrios discutíveis no ideolóxico e no técnico. Noutras ocasións botan, si, grandes películas; pero emítense estragadas, con copias pésimas torturadas por unha dobraxe que elimina as músicas e os sons do filme orixinal facendo que este perda vigor e ritmo e creando en quen o ve unha sensación de incomodidade.
O problema é que todo isto faise en nome da divulgación do cine e dándolhe apariencia de rigor técnico a unhas causas indefendíveis. Ao final, un acaba atopando menos perigoso o infame pero inofensivo Cine de birria, aínda que só sexa porque del ninguén agarda nada.
¶
Oes, Martin, pódesme dicir como facer o link do custo da guerra, ou mellor, mandarllo a un colega (Xosé, que por certo está interesado en ter un blog...): xrodriguez@edu.xunta.es
Vale, acabo de facer ao revés... mandeilhe a Xosé as indicacións para meter o contador. En canto ao do blog, o melhor será que se ponha en contacto con Víctor Ruiz, é dicir, Dios.
Sin duda es un bodrio intragable... pero la música es parte de nuestras vidas y la de esta película es simplemente maravillosa. Pónganle todos los peros... pero es que ese bolero de Vinicius se me engancha en el "celebro" y no hay forma de sacarlo.
Máis que a música, as cancións. Dígo isto porque o exceso de frenesí dos bailes de Carnaval ademais de falso resulta un chisco excesivo para o meu gosto.
Agora ben, que podemos dicir de cousas como esta:
O nosso amor Vai ser assim Eu prá voce Voce prá mim Tristeza Eu nao quero nunca mais Vou fazer voce feliz Vou querer viver em paz O destino é quem me diz O nosso amor Vai ser assim Eu prá voce Voce prá mim
Imaxino que vostede, contodo, estaba pensando na famosa Manhá de Carnaval, de Luís Bonfá e Antônio Maria:
Manhã tão bonita manhã Na vida uma nova canção Cantando só teus olhos, teu riso, e tuas mãos Pois há de haver um dia em que virás Das cordas do meu violão que só teu amor procurou Vem uma voz falar dos beijos perdidos nos lábios teus Canta o meu coracãoalegria voltou tão feliz a manhã desde amor.
Aproveito para recomendarlhe o último disco de Caetano Veloso, A Foreign Sound, no que canta até a Carioca (que como ben sabe você non é un fox-trot nin unha polca).
Ilustreme, por favor.
Vin por casualidade o Redes de Popp e os fotóns.
Sorprendeume, parecía algo "alternativo"
¿Por que non ten base científica?
Obrigado pola atención.
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.
