Hai varios meses que non vexo ao Alfredo Ferreiro. Tantos, que a última vez que o vin a palabra Prestige aínda só me soaba a selo discográfico. Foi nunha noite de alcol, letras e fume, combinación case sempre infalíbel á cal raras veces me resisto. El e a súa dona Tati puxérono todo, e eu ofrecín a cambio o meu apetito e as miñas ganas de escoitar. Saín da súa casa de madrugada e cargado de libros. Nun deles, 7 poetas, editado no ano 95 na Coruña con máis vontade ca medios, aparecen textos de ambos os dous. Por exemplo, a seguinte xoia escrita por Alfredo. Creo que se algún día eu chego a escribir unha soa cousa así de boa, dareime por satisfeito.



VISÃO DO MÉDIUM

Escrever um poema deve ser um dilúvio que agoniza.
Que aperta com violência o coração contra si.
Que sufoca até o limite.
Como a imagem do mar no horizonte.


Nota ao pé: aquela noite do 18 de outubro do 2002 eu tamén levei para casa La Arena Prometida, un soberbio poemario do que é autor Roger Colom. Fáganme caso: apunten ese nome no seu libro de notas. ¶