O último de Woody Allen, Match Point, é unha obra mestra indiscutíbel que supón un inagardado xiro na filmografía do cineasta. Seca, áspera, dura, atrevida, practicamente sen ningún xesto de humor, Match Point é unha nova proba da capacidade que ten este xenio para reinventarse, empregando a violencia como recurso para rematar a historia e construír con ela un discurso ideolóxico de enorme potencia. Un Woody Allen afastado dos clixés e os recursos que o fixeron universalmente coñecido, que somete o espectador á perversidade de se identificar cun asasino, e que vai arroupado por un excelente reparto no que sobresae o protagonista, un colosal Jonathan Rhys-Meyers, adorábel e odiábel a partes iguais. (Vieiros, 25/09/2005)

Custa recoñecer en Match Point a man do grande director neiorquino. Está, e moi presente, pero non se ve dun xeito tan explícito e claro coma noutros filmes. Woody Allen despístanos mudando o seu escenario habitual pola paisaxe gris de Londres e poñendo no centro da acción a uns personaxes que, por idade e por orixe, nunca antes viramos na súa filmografía. O protagonista de Match Point é Chris Wilton (Jonathan Rhys-Meyers), un ex-xogador de tenis que se pon a dar clases nun clube para ricos e grazas a iso chega a formar parte da alta sociedade ao casar coa filla dunha familia adiñeirada. Ao mesmo tempo cae fascinado por unha rapaza americana (Scarlett Johansson) prometida co seu cuñado, e inicia con ela unha relación adúltera con tráxicas consecuencias. As relacións de parella de Match Point son tipicamente allenianas: tremendamente apaixonadas até un certo momento no que, sen saberse moi ben a razón, os sentimentos cambian e a atracción esvaece de xeito case abrupto. O personaxe de Jonathan Rhys-Meyers está fatalmente enganchado ao de Scarlett Johansson, cousa que se fai evidente en moitas escenas pero sobre todo na que pasa por ser a miña favorita: aquela na que el lle suplica tras un encontro casual nun museo que lle dea o seu número de teléfono, amosando desesperación e necesidade con mínimos e furtivos xestos, os de quen quere facer algo que sabe que non debe. O protagonista chegará logo a un punto sen retorno que intentará resolver pola vía rápida; aparecen entón ocasionais lóstregos de comedia por medio duns fantásticos investigadores da policía encarnados por James Nesbitt e Ewen Bremner, pero para esa altura da película o humor é xa necesariamente negro. O desenlace de Match Point engade aínda maiores doses de cinismo, pero coa suficiente intelixencia como para que poidamos facer leituras moito mais profundas e seguramente mais crueis. Mais emparentada con Crimes and misdemeanors que con Melinda and Melinda, pero aínda con mais toneladas de perversidade que a primeira, Match Point é -mentres ninguén me demostre o contrario- a mellor película deste 2005, unha xoia que nos confirma que os xenios o son xustamente porque sexan cales sexan as circunstancias podemos confiar sempre neles. ¶