21 de Xaneiro do 2003

O teléfono soou de madrugada, pouco despois das seis. A esas horas, os teléfonos nunca son un bo presaxio. Pensamos que as boas noticias sempre poden esperar, e que as únicas razóns para partir en dous a noite son esas que nunca desexaríamos coñecer. O sonido dun teléfono na madrugada deixa o tempo conxelado, e no medio do silencio urbano un acaba tendo a sensación de que a cidade enteira espertou ao mesmo tempo ca nós, e que todos teñen, coma nós, o corazón encollido.

India Romeo India Alfa. No código do mar. No código dun mar ferido e asfaltado.

A diario, a esperanza toma corpo de recén nacido. Coma un folio en branco, expectante, que pode albergalo todo aínda, pero que ao mesmo tempo é o herdeiro de todo canto antes se escribiu. Vida nova, beleza pura e esperanza, os maiores actos de rebelión posíbeis nun mundo necesitado deles.

O teléfono soou de madrugada, pero hai días no que sabes o que che van dicir sen necesidade de descolgar. Sabes que che van dicir que acaba de nacer. E que está ben. De feito, sabíalo xa antes de que soase o teléfono. Xuraría ter espertado antes de que se oíse o primeiro ring.

Iria, a miña sobriña, ten xa dúas horas de vida. Hai días, en verdade, en que a un non lle peta nada falar do chapapote. ¶