Pídanme o que queiran, un libro, unha película, calquera cousa, pero por favor, nunca me pidan unha bolsa. Mantenho unha atitude paranoica a respeito delas. Gardo todas as que chegan até min, de papel ou de plástico, co fin de darlhes futuros usos; pero á hora da verdade un sentimento irracional que me supera convídame a dosificalas con mezquindade infinita, conservando os melhores exemplares para acontecementos especiais. Pénseno ben, que pode un home sensato coma min ver de especial nunha bolsa de plástico, por exemplo? Pois así é. Non lhes falo xa das de papel, que as hai de beleza incomparável, merecente de ser exibida nun museo de arte contemporánea.
Na pasada primavera manifeirante dei en facer pegatinas na minha impresora, desas de Nunca Máis, e Non á Guerra, aquelas frases que hai uns meses eran tan populares e soaban por todas partes. Ao recortalas reparei en que en cada folha autocolante sobraban unhas vistosas tirinhas fermosamente lonxitudinais, e sentinme impelido a non tirar ao lixo semelhante maravilha. O meu cerebro fabricou ao momento unha boa excusa: con elas podería acabar ideando enxenhosos marcapáxinas, botándolhe apenas un pouco de imaxinación. Non fai falha que lhes diga que ao cabo de varios meses os marcapáxinas están aínda por facer, e as tiras seguen no mesmo sitio onde ficaron daquela: nunha caixa de cartón. Xustamente, a caixa na que vinha a impresora que lhes citei ao comenzo do parágrafo. Créanme, que caixa. Estou por xurar que verifica as proporcións áureas. E ademais, con asa. Entenderán que baixo ningún concepto podía desfacerme dela.
Non é a única caixa que almaceno, por suposto. Tenho certa debilidade polas caixas de zapatos, sobre todo as dos nenos pequenos, sempre e cando tenhan paredes ríxidas. O bo das caixas é que se poden ir enchendo de cousas moi variadas. Selos de correos, servilhetas de papel, pedras das praias, entradas de cine, de teatro, de concertos, de planetarios. O papel que envolvía uns regalos que che fixeron, as velas dun esquecido aniversario, o puro dunha voda. A sorpresa dun ovo de chocolate ou a figura dun Rosco de Pascua. A tarxeta dun videoclube ao que nunca habemos de volver. Un bilhete de lotería. Un encendedor que xa non encende. Infinidade de recortes de prensa, de revistas, fotocopias, textos lidos, textos por ler, textos para ler unha e mil veces.
Gardo un feixe de cousas perfeitamente innecesarias, e, ao tempo, cada vez me sinto máis capaz de desprenderme doutras polas que hai uns anos mataría. Seguro que Lady Ender me comprende. Ao melhor non nisto último que dixen, pero si no resto.
Por certo, saben quen é Ender, non? Si, claro, Ender. O responsável dese estupendo blog que naceu hoxe.
¶
Heille pasar a miña colección de marquiños de diapositivas desechadas. Cada un deles é un fermoso cuadro para enmarcar o valeiro... ou o universo. Todos xuntos (e son un feixe) constituen un misterio.
Incrible, esa manía de meu avó de nunca tirar nada sempre pensei que era culpa da guerra e a postguerra, faltaban tantas cousas daquela que agora gárdanas polo que poida pasar. Pero léndos a vostedes empezo a pensar na segunda enfermidade non contaxiosa máis extendida, ou ¿será tamén culpa desta postguerra?
Por certo, eu colecciono versións das cancións que me gustan e xuro que de algunhas teño máis de cen, ¿estou afectado do síndrome postguerra?. Saúdos.
Onte vin nun doumental do terceiro mundo;explicaba que a última moda era usar bolsas plásticas de firmas tipo nike, armani... a modo de maletín, desbancando as mochilas dos nenos e os portafolios dos maiores.
¿Un tipo que nunca probara o iogur? mmmm, que eu saiba, non. Por certo, ¿conteille eu a do tipo que gardara todo o papel albal que consumira nos seus anos de universitario compostelán, a razón de bocadillo diario?
Efectivamente Mr. Pawley, lo único que Lady Ender necesitaba para continuar con su, digamos, desmedida afición a coleccionar bolsas, cajas y toda clase de chismes, era haberle conocido a Vd.
Si quieren ver con sus propios ojos, una violación de alguna ley física, les invito a ver nuestro trastero.
Por cierto... con la llegada de buen tiempo, acaba de contraer una nueva afición, sin perder por supuesto ninguna de las anteriores,... las piedrecitas de la playa. ¿Vd la tiene también? no me presponda, creo saberlo
Lo malo es cuando te toca un traslado de casa. Y tienes que tomar decisiones de dolorosos desprendimientos.
Yo, mientras tanto, colecciono todo tipo de objetos "seriables" que caen en mis manos.
Y otros que me provocan la risa floja cada vez que los veo.
Jaio, confieso que la visita a sus objetos, no me ha dejado indiferente.
Y escribo esto viendo sobre la repisa en la que tengo puesta la impresora, una colección de quince buhos en la que no se repite ni material ni diseño en ninguna de las piezas... y al lado, un cocodrilo de plástico relleno de silicona que si lo aprietas le rebosa por los ojos.
Voulhe dar unha pista, Vendell, sobre o amigo que se nega a probar o iogur: aquí está. Iso si, o de coleccionar o papel albal dos bocatas é insuperável!!!
Juas,juas, estades todos un pouco tolos, vai resultar agora que a normal son eu. Preocúpame o tema, e como non teño personalidade vou ter que empezar enserio a miña colección inda que só sexa para repartir cós amigos.
Anímese vostede tamén a coleccionar bolsas e cando queira cambiamos as "repes". Iso si, pídamo formalmente mediante unha instancia, seguindo os procedementos debidos.
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.
