E o domingo tamén saímos á rúa, claro. En Cee, en plena Costa da Morte, territorio mítico recompensado polo goberno amigo coa promesa dun Parador de Turismo. O Parador Costa Negra, como dicía Vendell. Na mesma Costa da Morte que carece de autovías e de ferrocarril, na mesma Costa da Morte na que os apagóns son tan frecuentes despois de anos e anos de Plan Mega, esa xigantesca cacicada que algún día alguén deberá destapar con números ben detallados. Na mesma Costa da Morte que recibiu de cheo o vómito viscoso do Prestige por mor duns irresponsábeis que non asumiron nin asumirán xamais as súas culpas. Alí fomos, a ladrar. Coma as outras veces. Creo que van cinco ou seis. Se chegamos até Madrid, como non iamos ir a Cee.

Repoñemos forzas na Picota gracias a un solemne chuletón de dous dedos de grosor, acompañado das correspondentes patacas fritidas que agora os ianquis dan en chamar Freedom Fries. Dou en pensar no trío miserábel que anda reunido polos Açores, e imaxino que se estivesen alí perto de nós dificilmente acordarían bombardeo ningún. Aquela carne ten que aplacar os ánimos bélicos de calquera. No fondo, eu xa case penso que o único que pode acabar parando esta guerra é unha boa fonte de pementos de Padrón. Mágoa que non esteamos en temporada.

Logo, tarde en Muxía, a que deu en ser chamada Zona Cero. Ao pouco de baixar do coche lembro as palabras da flamante ministra de Medio Ambiente. Xa saben, veu por aquí e dixo que estaba todo mellor do que ela agardaba. Home, non sei o que ela agardaría, quizá pensara que o chapapote chegaba até os tellados dos edificios de cinco plantas. Será iso, ou ao mellor é simplemente que ela é igual de golfa e de mentirosa que os outros tipos da administración que seguen a tomarnos a todos por imbéciles. Catro meses despois, Muxía aínda é a imaxe da desolación. Negro sobre negro, as capas de chapapote se superpoñen as unhas ás outras, e segue entrando máis, en hilillos ou en galletas, como queiran chamarlle. Chámenlle merda, para acabar antes. Mancho as mans con fuel pringoso e fresco, arranco lapas das rochas rebozadas polo lixo negro, e vénseme á memoria o rostro de Arias Cañete, o home que decidiu polas boas autorizar a pesca. Sen estudios serios e fiábeis, sen consultar cos afectados.

Con estupor e tremores: así debía un sentirse e actuar ante o emperador nipón según as normas tradicionais. Estupor é tamén o que nos provocan todas e cada unha das decisións tomadas desde o trece de novembro. Tremor, a reacción máis natural ante o porvir que nos agarda. ¶