Poucas figuras hai no século XX tan doadas de recoñecer coma
Charles Chaplin. A potencia da súa imaxe mítica segue intacta tres décadas despois da súa morte mesmo entre aqueles que apenas chegaron a ver algún dos seus filmes, que hoxe raras veces pasan pola televisión e menos aínda polas salas de cinema a non ser en ocasións excepcionais. É o eco dunha popularidade que no seu momento de máis éxito era incomparábel. “Charles Chaplin era coñecido como nunca ninguén o foi na historia, máis que Napoleón e que Gandhi”, dixo
Jean-Luc Godard; porén “ninguén lle fixo caso cando realizou
O gran ditador”. Unha persoa coma el non podía permanecer allea ás noticias da represión na Alemaña nazi e así naceu a súa exemplar sátira do tirano Adolf Hitler, cuxa rodaxe comezou dous anos antes de que os Estados Unidos entraran na II Guerra Mundial. Chaplin ridiculiza a todos os ditadores, sérvese do humor e da parodia para derrotar o fascismo e as pretensións de dominar o mundo, mais sabe que iso non é suficiente e sente a necesidade de poñerse serio e pronunciar un
poderoso discurso final, un elocuente e esperanzado alegato pola democracia e a paz, en favor da ciencia, a razón e o progreso como guía para un mundo mellor e máis libre que conduza a felicidade de todos os homes e mulleres. Algo moi propio dun artista que levaba desde os anos dez retratando inxustizas e cuestionando a sociedade da man do seu personaxe Charlot, un gentleman con roupas de vagamundo a sobrevivir nunha época de abruptos cambios. Aí reside o valor de Chaplin, na súa capacidade para transmitir grandes ideas a públicos masivos demostrando un sutil equilibrio entre unha concepción cinematográfica portentosa, chea de audacia e creatividade, e o compromiso ineludíbel coa época que lle tocou vivir e as súas difíciles circunstancias.
O cinema xenial e eterno de Charles Chaplin chega en decembro ao
Fórum Metropolitano con tres dos seus títulos mudos máis valiosos. Para empezar,
The kid (O rapaz), unha pequena alfaia coprotagonizada por Edna Purviance e o neno Jackie Coogan. A seguinte fin de semana
The gold rush (A quimera do ouro), o filme polo que el declarou en varias ocasións que desexaba ser recordado, unha obra mestra inzada de escenas inesquecíbeis. Pecha o ciclo
City lights (Luces da cidade), quizá a súa película máis depurada, un prodixio capaz de facernos rir e chorar a partes iguais. Un ciclo imprescindíbel que nas sesións dos sábados ás 20:30 contará ademais co aliciente especial da
música en directo de Jacobo de Miguel acompañando as proxeccións.
Sala Fernando Rey: Decembro de 20084, 5 e 6:
The kid (O rapaz) (Charles Chaplin, 1921)
11, 12 e 13:
The gold rush (A quimera do ouro) (Charles Chaplin, 1925)
18, 19 e 20:
City lights (Luces da cidade) (Charles Chaplin, 1931)
¶
