En xullo e agosto os filmes escapan das salas e procuran espacios máis abertos. A terraza do Fórum Metropolitano transfórmase nun cinema de verán onde compartir
soños de celuloide mentres tomamos un refresco. A paisaxe é distinta, mais o ambiente é o mesmo de sempre, relaxado e amigábel, co servizo de ambigú a disposición dos asistentes.
Un contorno diferente exixe unha programación diferente. En 2008, Cinenterraza visita as novas maneiras de entender hoxe o cinema musical. Esquezan a imaxe típica do xénero, as coreografías laboriosas, os decorados colosais e as historias de amor resoltas a golpe de canción. A era das grandes producións xa pasou; o musical así entendido morreu a finais dos sesenta, e case todos os intentos posteriores non fixeron máis que confirmar a súa defunción. Do 68 para adiante o mundo xa non estaba para vodevís e operetas. O musical, coma todo, adaptouse aos novos tempos para ir na busca de novas formas expresivas. Volveuse contestatario e rebelde e aceptou con entusiasmo os estilos musicais da mocidade. É a época das óperas-rock que triunfan primeiro nos escenarios e despois nas pantallas; a do rock progresivo e os discos conceptuais inzados de mensaxes, ás veces algo crípticas. Tamén é o momento no que se cocen algúns grandes concertos, cuxas imaxes fican conservadas para a posteridade grazas ao cinema. É o caso de
Woodstock, por suposto, mais tamén dos de Led Zeppelin e o Pink Floyd máis psicodélico que gravou o cronista da contracultura,
Peter Whitehead.
Cinenterraza ofrécenos mostras de todo iso. Un concerto mítico, luminoso e nostálxico,
a despedida de The band, e outros ben recentes de dúas grandes figuras aínda en activo,
Neil Young e os
Rolling Stones. Unha
ficción amábel sobre o momento en que as guitarras eléctricas chegaron ao blues, e un sofisticado
artefacto cinematográfico con música de Pink Floyd cuxa enorme forza acabou por facer del un filme de culto.
Esa mesma devoción dos espectadores convertiu nun clásico respectado unha película de ciencia ficción que estaba destinada a arrasar nas billeteiras e que finalmente houbo de se conformar cuns resultados iniciais máis modestos. A fidelidade dos afeccionados é tal que o seu director, Ridley Scott, non para de facer montaxes e remontaxes do seu
filme máis popular, cousa na que tamén é experto Francis Ford Coppola, autor dunha
alegoría sobre as tebras do home e da guerra hoxe incontestábel e que no seu momento provocou unha intensa división de opinións.
¶