Érgome cedo para ver ás nove da mañá The inner life of Martin Frost, filme escrito e dirixido por Paul Auster que forma parte da sección oficial, aínda que fóra de competición. O protagonista, David Thewliss, encarna a un escritor de certo prestixio que se retira un tempiño a descansar na casa duns amigos. Un bo día aparécelle na habitación unha muller fermosa, Irene Jacob, da que se namora pouco a pouco e que resulta ser unha musa grazas á cal poderá rematar o seu novo texto. A película é impropia dun autor intelixente como Auster, e parece máis ben o froito dun adolescente con pretensións librescas. A aparición na parte final da súa filla Sophie cantando unha peza do seu disco sitúa o filme no lugar que lle corresponde: o da ocorrencia desafortunada dun escritor de éxito ao que se lle rin todas as grazas.



Ás doce vou á proxección de Free Rainer, de Hans Weingarten, un filme indigno que critica a televisión-lixo con argumentos intelectuais que son tamén auténtico lixo. Moritz Bleibtreu encarna a un produtor de realities chulo e farlopeiro cuxa vida cambia cando unha muller empotra o coche contra o del en vinganza polo trato que dera do seu pai. Cando sae do hospital, o produtor estrea un programa no que se fala de política que resulta un fiasco de audiencia. Desde ese momento, dedica todos os seus recursos a falsear os índices de share coa colaboración dun grupo de individuos que a sociedade dera por fracasados. A banda manipula os datos e consegue que melloren as cifras dos debates e os espazos culturais, inducindo unha transformación xeral dos gustos televisivos. A película é tan idiotizante e perniciosa como poden imaxinar á luz da sinopse, aínda que para a miña sorpresa houbo bastantes aplausos, feito frecuente nas sesións domingueiras do Kursaal pero que a un sempre lle producen unha certa inquietude, unida á vontade de exiliarse a calquera país onde individuos como o tal Weingarten sexan designados persoas non gratas.

Como uns pintxos perto do Teatro Principal con parte do equipo de Planeta Cine, e ás catro e media vou ao pase de The hoax, de Lasse Hallstrom, que serve para homenaxear a Richard Gere, gañador dun dos dous Premios Donostia desta edición. Baseada na historia real de Clifford Irving, que a comezos dos setenta inventou unha autobiografía de Howard Hughes pola que cobrou un fabuloso adianto, a película está ben interpretada e resolta con corrección, así que se ve con suficiente agrado. Non é excepcional, pero co día que levaba foi como atopar un oasis no deserto.

A alegría non podía durar moito. Ás 19:30, Aritmética emocional, que é como un telefilme deses dos sábados pola tarde nos canais privados, pero cun reparto de luxo e algunhas pretensións esteticistas. Susan Sarandon, Max von Sydow e Gabriel Byrne encarnan a tres persoas que se reencontran catro décadas despois de ter convivido nun campo de concentración de Drancy, na Francia invadida polos nazis. A reunión provoca unha sacudida no contorno do personaxe de Susan Sarandon, cuxo marido Christopher Plummer ve con preocupación as interferencias dese pasado común no presente de toda a familia. A presenza no festival desta mediocridade só se explica pola esperanza de ter a algunha das súas figuras paseando pola Zurriola. Finalmente só asistiu o director, Paolo Barzman. No Diario Vasco Alberto Moyano escribiu isto: "La película, impecable si te sincronizas con su lenta cadencia, pone sobre la mesa cuestiones tan interesantes como: ¿Tienen las víctimas siempre razón? ¿Poseen el monopolio del dolor y el derecho a usurpar ese sentimiento al resto de la gente?". Para min que estaba pensando noutra cousa, e non en Drancy.

Seguindo cos telefilmes, Brick Lane é un pasteliño sobre bengalíes en Londres que non merece maior atención nin produce especial xenreira; participaba en Novos directores, e xa saben que aí non pode haber grandes películas, pois se algunha houbera estaría en Sección Oficial (a non ser que o comité de selección tolease de vez). Iso foi ás 22 horas. Á medianoite, vou ver con Jaime Pena Lucio, de Aitor Arregi e José María Goenaga, sobre o anarquista Lucio Urtubia, de profesión albanel, que chegou a ser un experto falsificador de documentos. A fabricación masiva de cheques (falsos) de viaxe chegou a poñer en serias dificultades a un gran banco ianqui. Lucio é un personaxe fascinante que tivo como avogado ao mesmísimo Roland Dumas; porén, o filme só ofrece unha visión superficial, e parece empeñado en que o navarro fale de temas dos que obviamente non vai falar, como as súas relacións con grupos armados na clandestinidade ou os acordos coa xustiza francesa. Un documental simplemente psché cuxo lugar natural é a televisión. E a todo isto, non estabamos nun festival de cinema?

Chego a casa contra as dúas, coa decisión de organizar definitivamente a miña axenda para a semana que me queda. Boto man do catálogo e do calendario de proxeccións e elaboro, por fin, unha listaxe aproximada de películas que debo/quero ver. Son perto das tres cando pillo a cama: a última cousa que lembro ter feito antes de durmir é programar o despertador para as oito. ¶