"Xúrollo: nunca pensei que vería un filme que conta o naufraxio dunha furgoneta". Así comezaba a crónica que o ano pasado escribín a conta do filme que inaugurou o festival, un espantoso docudrama dirixido por Nick Broomfield sobre a explotación dos inmigrantes chineses no submundo da Europa rica. Por razóns que non chego a entender, o cineasta volve estar presente en competición, agora con Battle for Haditha, que conta a tremebunda represalia dun grupo de marines americanos trala morte nun atentado no Irak dun compañeiro seu. Un bodrio cuarteleiro que quere explicarnos que a guerra é mala-malísima e converte a todos en víctimas. Uns máis que outros, claro. O único bo foi ver a película no Teatro Victoria Eugenia, por fin aberto despois dunha longuísima reforma.

Ás doce do mediodía no Teatro Principal, Fados, o novo froito desa franquicia de musicais emprendida por Carlos Saura. Tanto dá que se trate de sevillanas, de tangos ou da canción popular portuguesa, pois o enfoque é sempre o mesmo. Colles un plató xigantesco e metes dentro espellos enormes, pantallas de proxección, biombos separando zonas diferentes e uns cantos bailaríns facendo danza contemporánea; dislles aos artistas que boten unhas pezas, e fas que a cámara pasee polo hangar facendo panorámicas inverosímiles. O resultado é unha especie de especial fin de ano esteticista e relambido, inspirado pola pretensión cultureta de dignificar músicas que xa son ben dignas de seu. Horrendo non é: non pode selo tendo dentro a Chico Buarque e a Caetano Veloso. Pero bo tampouco.

A primeira hora da tarde non teño ningún filme que ver de maneira inescusábel, así que asisto a un acto de TVE no cal Luis Fernández e Javier Pons, xefes supremos do ente, falan das súas boas intencións respecto do cinema español. O presidente da corporación repite unha e outra vez que están investindo moita pasta, que non poden facer máis aínda que si senten a obriga de "facelo mellor", e insiste na súa vontade de apoiar a produción estatal e darlle visibilidade na programación, que xa se reflicte no aumento de emisións de cinema español de dúas a tres películas por semana. Segundo afirmou, ninguén da industria se puxera en contacto con eles para felicitalos ou darlles as grazas por esas decisións. Soou un chisco a reproche, pero quizá sexa impresión miña.

Ao saír, preparo a miña intervención no informativo nocturno de Tino Santiago, e logo marcho ao María Cristina, onde o canal TCM comunica en rolda de prensa diferentes proxectos. Do que se trataba, non llelo vou negar, era de conseguir unha copia en DVD gratis total dun documental sobre Marlon Brando que andan proxectando no Festival, pero a experiencia serviume para saber que Isaki Lacuesta está preparando outro para esa cadena sobre a presenza de Ava Gardner en España. Saio antes de que apareza Diego Galán para falar do seu, e diríxome ao Teatro Principal para o pase de La maison, un filme de Manuel Poirier protagonizado por Sergi López. A min pareceume tremendamente insulso, pero xuraría que Paul Auster non pensa o mesmo: tíñao detrás miña na sala e fiquei coa impresión de que el disfrutou moito. Por certo, o escritor debe andar algo acatarrado, pois tusiu varias veces. Se collo un arrefriado de aquí ao vindeiro verán, direi que mo contaxiou el.

Ás dez e media vou con José Luis Losa aos Cines Príncipe para ver Baixio das bestas, de Cláudio Assis. O filme é extremadamente sórdido e non fai ningunha clase de concesións, como xa acontecía co seu anterior traballo, Amarelo manga; malia iso, vese sen desagrado, aínda que eu acabo coa sensación de que esa clase de cousas non serven para nada. Á presentación e ao posterior coloquio o cineasta brasileiro chega visibelmente cocido; o seu discurso, se é que algún había, consiste nunha colección de improperios contra o mundo en xeral e George Bush en particular. Das súas diatribas só se librou Bigas Luna, a quen definiu coma o mellor cineasta do mundo: velaí outra proba de que o home estaba bêbado.

Na sala atopo a Catarina Simão, que programou hai uns meses un ciclo de documental portugués no CGAI e coa que estiven logo no IndieLisboa. Con ela e coa súa amiga Marta marcho en dirección ao Bataplán, a discoteca de referencia das noites festivaleiras e que era unha das miñas asignaturas aínda pendentes en Donostia. Celébrase a festa da película Mataharis e eu por suposto non teño convite para entrar, pero grazas a María Vázquez, que por certo é encantadora, acabo chegando ao interior. Fago cháchara co equipo de Planeta Cine, con Jaime Pena e con Isaki, e vexo pasar ao meu carón a Mariza, para envexa dalgunha amiga e lectora. Son perto das tres cando pillo a cama: a última cousa que lembro ter feito antes de durmir é programar o despertador para as oito. ¶