As grandes expectativas depositadas no filme inaugural da edición número 55 do Festival de Donostia ficaron finalmente un chisco diluídas. Eastern promises de David Cronemberg é un produto correcto pero moi previsíbel, tan simple coma o funcionamento dunha pandeireta. O mesmo, pero multiplicado por mil, pode dicirse das Mataharis de Iciar Bollain, unha película con mulleres detectives que repara sobre todo nas súas relacións familiares e afectivas, coas doses habituais de progresía comme il faut. Máis que unha obra de cinema parece o episodio piloto dunha serie de televisión; o mellor, a galega María Vázquez, pero tampouco é como para que lle dean unha Cuncha.

Da película brasileira A vía láctea, presente en Horizontes latinos, escapei ao cabo de tres cuartos de hora. Foi un erro: debera ter tomado esa decisión polo menos corenta e catro minutos antes. Aproveitei o tempo gañado para pasar polo Hotel María Cristina, ese tan glamuroso, cousa que non fixera nas tres edicións precedentes. Había cóctel de inauguración, con viño e cava a esgalla para satisfacer os ánimos e as gorxas das fieras que alí estabamos. Son perto das tres cando pillo a cama: a última cousa que lembro ter feito antes de durmir é programar o despertador para as oito. ¶