A falta de tan só dous outonos para convertirse en centenario, Manoel de Oliveira mantén o seu incríbel ritmo de facer un filme por ano. A homenaxe a Luis Buñuel e Jean Claude-Carriere que supón a pequena "Belle toujours" foi un agradecido sopro de liberdade co cal sacudirse as frustracións da Sección Oficial.

Dígollo xa agora ao principio: en xeral, non me gusta o cine de Manoel de Oliveira. O que si me gusta, é cada vez máis, é el mesmo, pola súa independencia venerábel e patriarcal. O portugués, malia ter nacido en 1908, é realmente un home do século XIX, ou talvez de antes; conservador, moi conservador, e cunha concepción do mundo antiga, estremadamente antiga. Un home capaz de explicar en rolda de prensa os cambios morais ao longo do tempo co exemplo de que cando el era novo as mulleres debían chegar virxes ao matrimonio e agora xa non é preciso. Di iso e queda todo cheo. É fillo dun país e dunha época, así que dificilmente podería ser algo distinto, e ademais coa súa idade e traxectoria xa está en condicións de facer e dicir canto lle pete [...] ¶