Grazas ao IMDB podo poñerlle data á primeira vez que eu falei co mestre: foi o 21 de marzo de 1999, un domingo pola mañá, poucas horas antes da entrega dos Oscars na que aquel ano vencería Shakespeare in love. De quen máis nos ocupamos foi doutro triunfador, o Roberto Benigni de La vitá è bella, esa enorme cursilería que el apreciaba ben pouco e eu aínda menos. A nosa favorita entre as nominadas era, por suposto, The thin red line, o maxistral filme de Terrence Malick, o mesmo que hai uns meses nos ofreceu a moi decepcionante The new world, unha nova volta ao parafuso do seu eterno discurso de eloxio ao primitivismo inocente. Durante uns anos Xabier e máis eu fixemos tertulia todos os domingos co cine e a literatura como fíos condutores, facendo do choio d'o Suso o noso lugar de reunión. O costume de atopármonos a hora fixa foise perdendo, substituído por frecuentes encontros casuais, mesmo ás veces case diarios, e en calquera caso lóxicos dada a nosa condición de veciños de barrio.

En abril Xabier fixo os seus primeiros sesenta anos, e para celebralo uns cantos dos seus moitos amigos xuntámonos antonte en La Mediterrania, onde María, a brava. Foi xusto despois de que el presentase na Coruña os Cuentos en favor de la familia, acontecemento que serviu ademais de perfecta tapadeira para facerlle logo unha cea sorpresa. Din que ese sábado non foi quen de durmir; conseguimos que perdese o sono, pero como ben di Leco nin sequera desta vez puidemos deixalo sen palabras. ¶