Celebramos hoxe o
Día Mundial do Libro Infantil imitando ao
British Film Institute para recuperar o vello costume das listas dominicais propoñendo
dez grandes filmes que todos os nenos deberían ver antes dos catorce anos, algúns dos cales xa os adiantamos no
Extrarradio de onte:
Triplettes de Belleville, de Sylvain Chomet (Franza, 2003): o mellor filme de animación post-Disney. Unha delicia chea de personaxes para a historia: a abnegada avoa protagonista, Madame Souza; as excéntricas irmás Belleville; o sacrificado ciclista, o can Bruno e, como non, o tren que pasa.
Yaaba, de Idrisa Ouedraogo (Burkina Faso, 1989): a amizade entre un neno e unha anciá á cal todos teñen por bruxa. Unha colección de postaliñas africanas para os críticos máis miopes, ou un xeito diferente de ollar o mundo para os cinéfilos atentos e con ánimo multicultural.
Nin un menos, de Zhang Yimou (China, 1999): unha rapaza recibe do seu mestre o encargo de coidar de que ningún cativo deixe de ir á escola. Imposíbel non deitar algunha que outra bágoa no seu emocionante treito final.
Central do Brasil, de Walter Salles (Brasil, 1998): unha viaxe iniciática cun rapaz á busca do seu pai acompañado por unha muller que kilómetro a kilómetro vai perdendo amargura. Walter Salles é demasiado sentimental e ás veces váiselle un chisquiño a man cara o esteticismo, tanto nesta coma nas posteriores
Abril despedaçado e
Diarios de motocicleta, pero os seus personaxes resultan sempre extraordinariamente cercanos e conmovedores. Oxalá Hollywood non
acabe con el.
One hundred and One Dalmatians, de Clyde Geronimi, Hamilton S. Luske e Wolfgang Reitherman (EEUU, 1961): irresistíbel, encantadora e intelixente,
101 dálmatas é unha das últimas obras mestras da factoría Disney, un lugar onde entendían que a boa animación descansa fundamentalmente nun guión milimetricamente medido, algo que resulta tremendamente provocador nesta era dos fogos dixitais de artificio.
The Miracle Worker, de Arthur Penn (EEUU, 1962): Anne Bancroft facendo de Anne Sullivan na que é, para min, unha das tres ou catro mellores interpretacións femininas de todos os tempos. Un filme intensamente emotivo e con escenas brutalmente inesquecíbeis como aquela coa profesora Sullivan aprendéndolle a Hellen Keller a empregar os cubertos para comer.
Onde está a casa do meu amigo?, de Abbas Kiarostami (Irán, 1987): un neno leva por equivocación o caderno do seu compañeiro de mesa no colexio. Sabedor de que se non fai os deberes o seu amigo vai ser expulsado da escola, o rapaz decide ir na procura da súa casa para devolverllo, ante o desinterese e incomprensión da maior parte dos adultos cos que se cruza. Se algún día fago unha lista dos meus heroes cinematográficos favoritos, o protagonista desta obra mestra de Kiarostami, Ahmed, ficará en primeiro lugar.
Le ballon rouge, de Albert Lamorisse (Franza, 1956): un cativo, un globo vermello e as rúas de París. Un prodixio de media hora de duración e case sen diálogos que malia iso convenceu á Academia de Hollywood, que recompensou a súa maxia cun Oscar ao mellor guión orixinal. Fermosa en grao máximo,
Le ballon rouge é a ponte cinematográfica que nos leva do realismo poético de René Clair ou Marcel Carné á naturalidade vitalista da mellor
Nouvelle Vague.
To kill a mockingbird, de Robert Mulligan (EEUU, 1962): un clásico indiscutíbel, cuns rapaces aprendendo as mellores leccións da súa vida grazas a ese colosal ícone de honestidade chamado Atticus Finch. Unha xoia xa desde os títulos de crédito, guiados pola excepcional música de Elmer Bernstein.
Alumbramiento, de Víctor Erice (España, 2002): valen tamén
El espíritu de la colmena ou
El Sur, as dúas mellores películas feitas en España; pero elixo
Alumbramiento, o último traballo de Erice, porque os seus dez minutos son os máis perfectos do cinema dos últimos anos. E se non me cren a min, pregúntenlle
a Pedro.
Pather panchali, de Satyajit Ray (India, 1955): a
primeira entrega da chamada
Triloxía de Apu é unha desas alfaias que marcan un antes e un despois na vida de quen as descobre. É tal a súa pureza que calquera pensaría que o cine acaba xusto de nacer mentres contempla, agradecido, as imaxes portentosas de
Pather panchali. Unha obra arrebatadora nacida do talento dun dos maiores humanistas do cine.
The night of the hunter, de Charles Laughton (EEUU, 1955): o filme que
eu prefiro de todos cantos levo visto. Obra profundamente cerebral, construída con precisión e inzada de referencias simbólicas,
The night of the hunter atrapa ao espectador coa súa poderosa carga emotiva e a súa mensaxe desarmante:
Lord, save little children. The wind blows and the rain's a-cold. Yet they abide...
¶
