De cando en cando póñome neste blog a falar de literatura infantil e xuvenil, tema que sospeito non lles interesa demasiado, e case sempre para lamentar a escasa orixinalidade e ousadía que amosan unha alta porcentaxe dos libros que se editan, tanto en galego como en español. Sendo, como é, unha literatura inzada de mestres, segue habendo un feixe de autores que pretenden dar toda clase de leccións desde as súas páxinas, nos
peores casos desde un ridículo espírito de colegueo cara uns lectores aos que sendo xenerosos lles triplican a idade. No intento de fuxir da brancura hai quen opta por meter unha presa de sexo e violencia, cousas estas que os rapaces acabarán descubrindo, se é que non o fixeron aínda, mediante ferramentas mais directas que un libro e que por si mesmas non melloran nada o nivel literario da obra.
O verdadeiro problema é que a LIX segue apostando por uns temas e personaxes que reproducen os mesmos roles de sempre nos mesmos escenarios de sempre. Non ofrecen modelos diferentes, non ofrecen outras posibilidades e outros xeitos de ver o mundo. Non podemos seguir con novelas
de pandillas, de adolescentes en institutos, ou polo menos non podemos seguir con novelas ambientadas en institutos dun barrio da Coruña ou de Vigo. De facelas, por que non ambientalas nun instituto de Dakar ou Ougadougou? Por que non ha de haber libros que falen do medo á morte, da soidade, da loucura, da traición, da maldade non sempre castigada? Ou da esperanza, da imaxinación, da fantasía e do amor, en todas as súas variantes? Por que non acabar dunha vez por todas con esa LIX que non trata ningún tema e se limita a contar peripecias? E por que non apostar pola linguaxe e a beleza expresiva, coas mesmas ganas pero con diferentes recursos do que o faríamos na literatura para adultos?
Non é doado loitar contra unha inercia de décadas, pero hai que intentalo. Como coordinador editorial de
Edicións Tambre, Ignacio Chao leva algún tempo na procura dunha literatura que non se faga vella en tres meses, e ás veces e como froito desa permanente curiosidade aparece unha pequena
alfaia. Acaba de saír á venta
Sari, soñador de mares, de Marcos S. Calveiro, un libro de enorme poder evocador, con ecos evidentemente cunqueiráns, si, pero no que é igualmente posíbel achar a pegada de Álvaro Mutis e o seu ciclo de
Maqqroll el Gaviero. Unha homenaxe á palabra e á fabulación escrita con parágrafos de enorme beleza, cunha riqueza léxica infrecuente nun xénero coma este tantas veces maltratado. Os meus máis sinceros parabéns para o autor, por ser dono dunha prosa magnífica sen data de caducidade.
¶
