Cando era neno nunca me daba tempo a comer máis de tres ou catro uvas ao ritmo marcado polas campás do reloxio da Porta do Sol. Agora tampouco, pero polo menos son quen a metelas todas dentro da boca para ilas mastigando con calma durante os primeiros minutos do ano novo. De rapaz nin sequera chegaba a iso: era todo un coller as uvas e botarme a rir ás gargalladas case sen control, dificultando por contaxio o intento dos meus irmáns de acompasar os froitos aos sons do badalo. Acababa un ano e empezaba o seguinte rindo, e abofé que ese non é mal xeito de facer as cousas. Logo acostumaba a asomarme pola fiestra quizá na espera de que a mudanza do calendario viñera acompañada por algún fenómeno recoñecíbel, algún xesto que fixera explícito o cambio de díxitos; pero o único que chamaba verdadeiramente a atención era a xente facendo cola enfronte da miña casa, agardando por un taxi e disposta para unha noite longa que acabei descubrindo tan fermosa e tan absurda como calquera outra.

Nada é o mesmo, nada permanece, e ademais ningún momento é inapropiado se do que se trata é de transmitir bos desexos, cargados, alá ao fondo, de sincera confianza no ser humano (en quen senón?). Que o 2006 lles traia a todos moita felicidade. E se a felicidade lles chega, fagan por repartila. ¶