Seguindo o costume adquirido no verán de
colarme nos congresos, asisto á
terceira xornada do que ten lugar no Pazo da Ópera da Coruña,
Sin ciencia no hay cultura, o mesmo que nos permitiu
ver hai un par de días á indescriptíbel
Lynn Margulis. O encontro da mañá reúne ao xornalista gastronómico
Cristino Alvárez, á antiga musa dos informativos
Rosa María Mateo, ao economista
Javier Quesada e ao director do planetario de Pamplona e ademais amigo
Javier Armentia, provocados por unha esta vez pouco provocadora
Malén Ruíz de Elvira. A mesa redonda acaba sendo un chisco irritante grazas ás intervencións ultraliberais (liña Espe) do señor Quesada, fiándoo todo á excelencia individual e descargando ao sistema das súas responsabilidades de estímulo e promoción da formación, tamén científica, dos cidadáns. O mellor, o magnífico escenario preparado pola organización: tres mesas camillas con pocillos e café de verdade riba delas, un moble-bar con forma de globo terráqueo e, ao fondo, un boneco de Einstein ben bonito que mais tarde recollería
Fuco con paternal agarimo.
Despois da mesa, pausa e zumos, socializando un pouco coa xente que me fala do inesquecíbel paso polo congreso do
académico das cavernas e de
AlfrEGO Conde (
"puedo vivir muy bien sin saber nada de genética") ao tempo que lle damos uso ao catéring, que para iso está (aprendede,
editores!). Como bo congresista-pirata que son nin sequera dispoño do horario das
ponencias, así que vou/
imos improvisando sobre a marcha. Empezamos polo repaso que
Henrique Neira fai dos dez anos do suplemento
Descubrir no
Galicia Hoxe: parabéns para eles e tamén para os de
Canal Ciencia, que fan un traballo estupendo. Logo vén
Francisco Franco del Amo para falar das actividades nos museos como ferramenta de divulgación, poñendo como exemplo o labor do
Aquarium Finisterrae e en particular o tratamento que lle deron aos sucesos do
Prestige, un exemplo perfecto de como un museo pode responder aos desexos de
información boa e honesta dos cidadáns. A seguir
Erik Stengler, do
Museo da Ciencia e o Cosmos de Tenerife, reflexiona con graza sobre
para quen divulgan os divulgadores de ciencia, amosando axiña unha fotografía dunha conferencia organizada polo seu centro na cal se ve unha ducia escasa de espectadores. O número, en calquera caso, non é o problema: veciños como son do
IAC, saben que basta organizar unha charla sobre astrofísica para encher a sala até o teito.
Tanto nun caso coma no outro os participantes desas conferencias son xa os convencidos, os que teñen xa curiosidade pola ciencia; a verdadeira pregunta é cómo enganchar ao público de
Salsa Rosa e
Operación Triunfo, lembrando ao paso o dato de que un dos oficios relacionados coa ciencia mais desexados hoxe en día polos adolescentes é o de médico forense, imaxinen vostedes
a razón. Levados pola vontade de chegar a todo o mundo argallaron a
Cosmoneta, unha
guagua cargada de material didáctico coa que poden acudir mesmo aos pobos mais pequenos, invadindo pacificamente as súas festas populares.
Una apuesta por el pensamiento crítico foi o título da comunicación asinada por
Félix Ares de Blas,
José María Bello e
Javier Armentia e presentada por este último, un
relato da pequena historia da
ARP-SAPC, a Sociedade para o Avance do Pensamento Crítico, que dun tempo a esta parte ten tamén
bitácora propia. Poden ler en Internet contidos parciais da súa
revista,
con apenas un ano ou así de retraso. Cambiamos de sala para escoitar a
Nieves Gordón, do planetario de Pamplona, explicando as súas relacións cos medios e contestando ás intelixentes preguntas do xenial
Manuel Toharia, quen a tarde anterior pronunciara unha conferencia titulada
Cambio Climático dentro dun
ciclo sobre actualidade científica no que por suposto tamén me colei e na cal Toharia rebaixou o sensacionalismo arredor dese tema, para pechala de maneira memorábel dándolle xusto protagonismo ás verdadeiras cuestións
urxentes do planeta. Rematamos a mañá do venres atendendo a
Enrique Díaz, responsábel do programa de Canal Sur Radio
El Observatorio, un meritorio esforzo que deberan imitar outras radios públicas.
Reaparezo a última hora da tarde para disfrutar -moitísimo- cunha magnífica leitura dramatizada da obra
Copenhagen de
Michael Frayn, unha peza fascinante que revisa a estraña viaxe de
Werner Heisenberg á Dinamarca ocupada polos nazis para ver a
Niels Bohr, encontro que acabou definitivamente co que noutrora foi unha fructífera amizade e colaboración. Deixo aí unha suxerencia para que
a recolla quen se poida servir dela: un ciclo sobre teatro e ciencia que programe obras como
Copenhagen,
Die Physiker de Friedrich Durrenmatt, o
Galileo de Brecht ou
esa de Peter Parnell estreada polo meu admirado
Alan Alda.
¶
