Collo na biblioteca a última obra de Marilar Aleixandre, Rúa Carbón, da que tan ben falou Brétemas. Recoñezo que é unha novela moi axeitada para adolescentes, pero eu deixei hai moito tempo esa etapa e como adulto o libro non se me sostén nas mans. Paréceme dunha simplicidade atufante xa desde o seu nacemento, pola súa propia estrutura, armada como está en torno a un recurso tan facilón como o paralelismo entre a experiencia da moza protagonista, Paula, e a da súa nai con homes vencellados nun caso á kale borroka e no outro ao terrorismo de ETA. Ningunha queixa sobre o tratamento que dá Marilar ao conflito vasco; non é ese o problema. O problema é, coma sempre, a total ausencia de orixinalidade, a abundancia de tópicos, os diálogos falsísimos, ou a atrocidade toda dun diario, o da nai, absolutamente pavoroso e indefendíbel e que ocupa boa parte do treito final do volume. O conformismo, en suma, cuns modelos narrativos que lle din ao leitor, ou mais ben á leitora, o que este quere oír, sen asumir riscos de ningunha clase. E a literatura, dígoo unha vez mais, debería ser outra cousa. ¶