Non sei se a vostedes lles pasa, pero ás veces teño a sensación de que os autores de literatura infantil e xuvenil da península non amosan en xeral unha ousadía moi grande que digamos. Detecto un certo abuso dos recursos mais convencionais, dos xogos de palabras mais simplóns, da repetición sistemática das fórmulas de éxito mais ou menos asegurado. Non aturo nin unha soa formiga Miga mais, veña ou non acompañada pola correspondente tartaruga Tuga. Quero mais liberdade creativa, mais valor, mais imaxinación; quero a Gianni Rodari, e quero que todos os que escriben e todos os que len a literatura que vale tamén para a xente nova teñan a súa Gramática da fantasía como libro de cabeceira, cosido á almofada con fíos feitos a partir de ortigas machacadas cos pés.

A primeira novela que lin de Uxía Casal foi As ás de Xenoveva. Acordeime dela cando meses despois caeu nas miñas mans O carpín suicida da miña admirada Mariasun Landa, cuxo Crocodilo louvei aquí moitas veces; de feito penso que as peripecias do carpín e da galiña son perfeitamente intercambiábeis. Os dous libros son igual de correctos, pero tamén igual de pouco estimulantes para un leitor un chisco inconformista e cargado de mala hostia coma min. Quizá por iso me sorprendeu moito e moi agradabelmente o último libro publicado de Uxía, que dito sexa ao paso é unha muller encantadora que agacha baixo a súa apariencia fráxil un carácter recio e forte coma a madeira de buxo.

Sede en Ourense. Ese é o título dunha novela que leva uns cantos meses editada e da que xa me debera ter ocupado antes do verán; agardo da infinita xenerosidade da autora que non me tome demasiado a mal este retraso. Sobre todo porque vou falar ben dela, que carafio, e iso en min ten algo de mérito porque contra o que algúns puideran pensar eu non sempre falo ben dos amigos; de feito, hai amigos dos que nunca falo.

Sede en Ourense é unha novela divertida, divertidísima. Divertida e disparatada. Sen outra pretensión que a de facernos pasar uns momentos magníficos, e seguramente por iso mais valiosa que outras obras con mellores intencións e peores acabados. Nótase en todas as súas páxinas que a propia autora pasouno moi ben escribíndoa, enleando o argumento cada vez mais e mais guiada pola única máxima que debe rexer o exercizo do escritor: que na literatura e na arte todo vale se está ben feito. Que non hai que obsesionarse con dar demasiadas explicacións, con demostrar que un está moi ben documentado, e que nin sequera é imprescindíbel cheirar os escenarios. Porque tamén sabemos que na maxia hai truco, e non por iso deixa de gostarnos. ¶