
Recoñezo que a primeira vez que a vin non fiquei especialmente impresionado. Ademais, a presentación que desta ilusión fixo o seu autor, Akiyoshi Kitaoka, durante o
concurso que se celebrou no
congreso europeo de percepción visual non foi precisamente moi boa. A realidade é que
Kitaoka non se desenvolve con comodidade falando en lingua inglesa, pero como tivemos logo a ocasión e o pracer de comprobar é quen de vencer todas as dificultades grazas a unha desarmante amabilidade.
Xusto dous días despois do concurso, o xoves, fun de
festa-jolgorrio cun variado grupo de asistentes ao congreso, do sector mais novo, por suposto, para os que exercín de guía improvisado. Despois de cear chipiróns, pementos, mexillóns e outros produtos típicos do país nun bar da
rúa da jota fastidiosa, leveinos ao
Filloa, lugar onde por certo se nos uniría o grupo do
unsinkable Joni Karanka. Esparexidos por varias mesas puxémonos de palique en tertulias diferentes que ao longo da noite e a forza de desercións acabaron por reagruparse. A iso das catro da mañá dei en sentarme a carón de Eike, un alemán encantador e hedonista, e ben axiña botámonos a falar sobre o citado concurso de
ilusións visuais. Eike fixo unha análise moi divertida e rigorosa, pero o que mais me sorprendeu foi o seu inmenso entusiasmo polas
EVCP waves de Kitaoka, que a el lle parecían aínda mais fascinantes que as
famosas serpes pois a sensación de movemento é nelas igual de potente e, porén, a súa apariencia é infinitamente mais sinxela. A nosa conversa acabou derivando cara outros temas, en particular uns moi sentidos eloxios ao viño, os cogumelos e o polbo á feira, que cando está ben feito é o mellor que un pode comer neste mundo; pero para daquela xa non estabamos no
Filloa senón no
Toll, ese refuxio de noctámbulos dispersos sempre aberto para unha última copa. A iso das sete da mañá e superado xa o amencer a media ducia que ficabamos en pé emprendeu a retirada, ben dispostos todos para un sono reparador e infelizmente breve.
O sábado seguinte pasei pola exposición de ilusións visuais da
Casa das Ciencias. Admirei de novo unhas imaxes que xa me resultaban coñecidas e que agora contemplaba con outros ollos, pero o mais espectacular foi o meu redescubrimento das ondas de Kitaoka: nun formato mais amplo que aquel A4 do que eu dispuña e cunha axeitada iluminación o efecto revélase verdadeiramente deslumbrante. A sorpresa é colosal, pero non tan grande como a que un experimenta ao contemplar esa mesma imaxe na pantalla dun ordenador.
Aquí, por exemplo.
¶