O recital poético mais longo da historia empezou onte a iso das oito da tarde e acabou cando eran xa as cinco da madrugada. Non foi todo versos, non se crean; houbo tempo para o viño, para a Guinnes -apenas media pinta- e para uns carajillos no Filloa, un clásico das noites turcas. Aproveito para mercar o libro do Suso, para falar co monstro do canon, a quen intento convencer para que fale ben de alguén, e para aprender a diferencia entre as aliagas e os toxos. Todo moi agradábel, por suposto, a pesar do sono perdido e da angustia existencial de non saber interpretar en toda a súa profundidade esas palabras que aínda ecoan na memoria:

-A solución para o do Sahara está verdadeiramente moi difícil. ¶