Hoxe toca unha versión levemente retocada dun post de hai dous veráns.

Bolsas

Pídanme o que queiran, un disco, unha película, calquera cousa, pero por favor, nunca me pidan unha bolsa. Manteño con elas unha actitude paranoica. Gardo todas as que chegan até min, de papel ou de plástico, co fin de darlles futuros usos; pero á hora da verdade un sentimento irracional que me supera convídame a dosificalas con mesquindade infinita, conservando os mellores exemplares para acontecementos especiais. Pénseno ben, que pode un home sensato coma min ver de especial nunha bolsa de plástico? Pois así é. Non lles falo xa das de papel, que as hai de beleza incomparábel, merecente de ser exhibida nun museo de arte contemporánea.

Hai dous anos, durante a inesquecíbel primavera manifeirante, dei en facer pegatinas na miña impresora, desas de Nunca Máis e Non á Guerra, frases que daquela eran moi populares e soaban por todas partes. Ao recortalas reparei en que en cada folla autocolante sobraban unhas vistosas tiriñas fermosamente lonxitudinais, e sentinme impelido a non tirar ao lixo semellante maravilla. O meu cerebro fabricou ao momento unha boa escusa: con elas podería acabar ideando enxeñosos marcapáxinas, botándolle apenas un pouco de imaxinación. Non fai falla que lles diga que os marcapáxinas están aínda hoxe por facer, e as tiras seguen no mesmo sitio onde ficaron entón: nunha caixa de cartón. Xustamente, a caixa na que viña a impresora que lles citei ao comezo do parágrafo. Créanme, que caixa. Estou por xurar que verifica as proporcións áureas. E ademais, con asa. Entenderán que baixo ningún concepto podía desfacerme dela.

Non é a única caixa que almaceno, por suposto. Teño certa debilidade polas caixas de zapatos, sempre e cando teñan paredes ríxidas. O bo das caixas é que se poden ir enchendo de cousas moi variadas. Selos de correos, servilletas de papel, pedras das praias, entradas de cine, de teatro, de concertos, de planetarios. O papel que envolvía uns regalos que che fixeron, as velas dun esquecido aniversario, o puro dunha voda. A sorpresa dun ovo de chocolate ou a figura dun Rosco de Pascua. A tarxeta dun videoclube ao que nunca habemos de volver. Un billete de lotería. Un acendedor que xa non acende. Infinidade de recortes de prensa, de revistas, fotocopias, textos lidos, textos por ler, textos para ler unha e mil veces.

Gardo un feixe de cousas perfeitamente innecesarias, e ao tempo cada vez me sinto máis capaz de desprenderme doutras polas que hai uns anos mataría. Dos libros, por exemplo. Levo moito tempo barallando a idea de desfacerme da maior parte dos que posúo e ficar tan só cun certo número deles prefixado de antemán e absolutamente arbitrario; unha cifra pequena coa cal reducir toda a biblioteca a unha simple maleta con rodas que faga da cultura algo facilmente transportábel. O caso é poñerse. Cos libros e coas bolsas. ¶