Onte pola noite volvín ver My fair lady, a excelente adaptación cinematográfica que George Cukor fixo do musical de Frederick Loewe e Alan Jay Lerner. Un deses filmes dos que xa non se fan, cun deseñador prodixioso como Cecil Beaton botándolle glamour imposíbel a cada plano. Audrey Hepburn está marabillosa, como sempre; nas cancións nas que podemos escoitala (no Just you wait, por exemplo) demostra que puido ter sido ela quen as cantase todas, lonxe dos rexistros operísticos de Marni Nixon (que dito sexa ao paso sempre me pareceu un pouco repunante), pero meténdolles a cambio ás pezas unha maior expresividade. Rex Harrison era dono dunha das mellores voces xamais escoitadas no cinema. A súa actuación en My fair lady é memorábel, convertindo cada un dos seus temas cantados/recitados nun momento arrebatador. Sería o mellor do filme de non ser pola presenza portentosa de Stanley Holloway no papel do pai de Eliza Doolittle, un vello pillabán de pensamento desarmante que rouba limpamente todas as escenas nas que intervén.
O final de My fair lady é calculadamente ambiguo, con ese regreso de Eliza ao fogar do profesor Higgins que nunha primeira leitura puidera parecer convencional e mesmo algo machista. Basta meditar un pouco para entender que non é así; tanto a obra orixinal de Bernard Shaw como o musical son, de feito, bastante transgresores en moitos aspectos e introducen unha idea que aínda hoxe resulta absolutamente revolucionaria: o experimento de transformar a unha persoa dándolle educación e boas maneiras non é suficiente para que mude a súa posición social, pois o problema de fondo non está na persoa en si senón na propia estrutura desa sociedade. De nada lle serve a Eliza vestir como unha dama e falar de xeito refinado e cursi, porque só será vista polos demais como tal durante o breve soño dun baile na embaixada. Eliza é desde ese momento unha auténtica desclasada, alguén que xa non pertence a ningures; por iso pega a chorar cando ao volver do baile é menosprezada por todos (non só polo profesor Higgins, aínda que con certeza e el o que mais lle doe): porque é conscente de que nesta viaxe iniciática saeu de ningunha parte para acabar chegando a ningunha parte. O seu conseguinte regreso ao mercado de flores e froitas de Covent Garden ten tanto de búsqueda dun refuxio emocional urxente como de despedida definitiva dun mundo que xa fica inevitabelmente atrás. Esa escena, unha das miñas favoritas de todo o filme, está tecida coa fermosura lánguida que caracteriza aos recordos tristes.
¶
Brillante, como siempre señor Pawley. Esta es una de mis películas favoritas, desde siempre (soy uno de esos raritos a los que les gusta el cine musical, que le vamos a hacer ;) ).
Gracias, Mr Pawley, por remitirme una traducción de tu artículo. Merecía la pena no perderme una sola letra de lo que escribes.
Yo también soy una de esas raras personas a las que les gusta el cine/teatro musical, y My Fair Lady es asignatura obligatoria en esta carrera de cinefilia en la que estamos embarcados. Nunca entendí por qué el papel de Eliza debía ser cantado por una soprano, la voz de Audrey era más que suficiente, sobre todo después de la decisión de prescindir de la estrella que la había encarnado en Broadway, Julie Andrews, que se resarció del agravio con su Óscar por Mary Poppins en detrimento de la gran Audrey.
Qué decir de la película. Es perfecta. Hoy nadie haría una producción como ésa, tan teatral, tan coreografiada, tan dibujada entre cuatro paredes y que no oprimiera la neurona del público.
Y de Cecil Beaton... Merece una buena revisión que lo rescate del baúl de los recuerdos. Todo un esteta. A estas alturas (lo imaginarás, Pawley), tengo que recordar que Beaton tomó unas fotos maravillosas de Streisand durante el rodaje de On A Clear Day You Can See Forever (es decir, "Vuelve a mi lado", de Vincente Minnelli, recién editada en DVD). Y eso me lleva a recordar una de esas escasas rarezas que habitan en mi modesta biblioteca doméstica desde hace unos veinte años: un librito que se titula "Streisand through the lens", una colección de artículos y fotografías firmados por grandes fotógrafos, entre ellos Sir Cecil Beaton. A partir de aquel pequeño gran libro, empecé a tirar del hilo y descubrí lo grande que era este director artístico, diseñador, fotógrafo y dandy, entre muchas otras cosas.
No creo que Audrey haya estado nunca más elegante que en la secuencia de la carrera de Ascot, sí, en ese traje de la fotografía de ahí arriba, ni siquiera en "Desayuno con diamantes". Ni en mi película favorita, "Dos en la carretera". A nadie le suena de una manera tan elegante eso de "Come on, Dover, move yer bloomin' arse!".
De "The red shoes" a "Everyone says I love you"; da precisión das coreografías de Hermes Pan á loucura caleidóspica de Busby Berkeley; dos musicais orixinalmente nacidos en Broadway aos ideados directamente para o cinema; de Stanley Donen a Stanley Donen, pasando por Stanley Donen... Case me atrevería a dicir que o musical, cando é bon, acaba sendo o xénero cinematográfico mais apaixoante, o mais ousado nos temas e nas formas, o mais creativo, o mais libre.
Es que... con Donen nos hemos topado. Hasta sus películas no musicales son musicales.
Por cierto, "The red shoes": la revisé en mi ciclo de Michael Powell y puedo decirte que no ha resistido muy bien el paso del tiempo, la verdad es que me resultó un poco pesada. Veremos juntos los musicales de Wise el próximo septiembre, Pawley, supongo que no nos llevaremos tal chasco con ellos.
Y un adelanto: en Gran Bretaña por fin aparece en julio el DVD (sin extras) de "Yentl", que hasta a Cabrera Infante le parecía obra maestra. UA se está haciendo de rogar con ésta y con otras películas de culto que tienen ahí en la recámara; será que tendrán otra opa hostil sobre MGM-UA y está también la WB detrás de estos títulos, menudo lío que nos arman... No sé a qué esperan para reeditar la última de Cukor, esa joyita titulada "Ricas y famosas", cuya última escena recrea el propio Almodóvar en "La flor de mi secreto".
En cuanto a películas mayúsculas como "Mujeres" de Cukor, de momento sólo las veo disponibles en la zona 1... Ay, lo que les cuesta desempolvar buen cine.
Ricas e famosas é unha maravilla! Moitísimo mais interesante que a de Bette Davis e Miriam Hopkins. E Candice Bergen-Jacqueline Bissett forman unha das mellores parellas da historia do cinema, despois de Newman e Redford e algunhas outras mais variadas en canto ao xénero.
Pois eu non lle teño moito amor á peli esta por culpa dúas cousas: os peinados que lle mangaron á preciosísima Hepburn e que me gusta tanto a versión de Julie Andrews que non aturo outra voz nin outro acento no papel de Eliza. E mira que me gusta o musical, e este en particular.
E unha preguntiña, ¿que opinou vostede do "Chicago" este con Catherine Zeta e Renee Zellwegger? Eu odieino cordialmente. Se Fosse levantara a cabeza, dáballe un chungo. Teño a gravación con Bebe Neuwirth (Velma) e Ann Reinking (que Roxie, mi madriña!) e eso si que é unha xoia.
A min paréceme unha adaptación correcta e divertida, cun reparto que en xeral está ben (mais Madame Zeta que a Zellwegger), pero tamén é certo que cinematograficamente falando é moi moi moi pobre.
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.