Coa estrea onte de "Binjip" e a presenza aínda en cartel de "As tartarugas tamén voan" os cinéfilos tenhen ocasión de achegarse a ver -e nalgúns casos mesmo desfrutar- os dous trabalhos que recibiron o ano pasado os máximos galardóns dos festivais de Donostia e de Valladolid. Este blog non podía deixar pasar a ocasión de emitir o seu xuízo prudente e asisado sobre ambos filmes.



Vencedora da Concha de Ouro na pasada edición do Festival de Donostia, a iraniano-iraquí As tartarugas tamén voan, dirixida por Bahman Ghobadi, é unha película valiosa, digna e dura polo que ten de reflexo atroz e pesimista das miserias da guerra e da violencia. O filme desenvólvese nunha aldea do Curdistán iraquí nas semanas previas ao derrocamento de Sadam Hussein; preocupados os seus habitantes por recibir noticias dunha guerra que saben próxima, un rapaz, Kak Satellite, instala unha antena desde a cal poderán recibir as imaxes das televisións estranxeiras. Kak é o líder dun gran grupo de nenos aos que coordina en labores diversas como a recolhida de minas que logo serán revendidas. Unha rapaza con intencións suicidas e un mozo mutilado con visións proféticas completan unha película nada cómoda de ver e que non acaba de atopar o equilibrio necesario entre o rexistro lixeiro e inxenuo que predomina en moitos momentos e as atrocidades que asoman ao fondo. As tartarugas tamén voan é a clase de obra que xera aprezo unánime entre a crítica agora mesmo e que estará demasiado esquecida dentro duns cantos anos. Cousas así xa sucederon moitas veces. E se non me cren, repasen as hemerotecas.



Binjip (Ferro 3) obtivo o premio ao melhor director no último Festival de Venecia e uns meses despois a Espiga de Ouro no de Valladolid, erguéndose -hai xente para todo- por riba da grandiosa obra de Wong Kar-wai 2046. Confeso a minha escasa simpatía por Kim Ki-duk, de quen gardaba un recordo tétrico a conta da estúpida Seom e que pretendeu volverse elegante e místico con esa lección de filosofía oriental para occidentais con ínfulas que é Primavera, verán, outono, inverno... e primavera. O ponto de partida de Ferro 3 é francamente suxerente: un mozo que se adica a entrar en vivendas temporalmente desocupadas, vivindo nelas por uns días con total normalidade e até tomándose a molestia de lavar a roupa e reparar toda sorte de aparelhos estropeados que vai atopando. A idea é tan fermosa e baleira como as proprias casas, mas en si mesma é suficiente e a min polo menos chegábame, pois logo todo o que vén é bastante absurdo. Apoiándose en situacións demasiado forzadas e símbolos un pouco simples de mais, o filme caminha cara un final que imaxino debe querer ser moi profundo, case abisal; tanto, que eu non cheguei a entendelo. De feito, eu non lhes sabería dicir despois de vela se o autor, Kim Ki-duk, tinha algo verdadeiramente relevante que contarnos. Intúo que non. ¶