Encántame o teatro musical. Non todo, claro: só o bon. Tamén me entusiasma o cine musical, que polo que ten de irreal e mesmo de absurdo acaba por ser o xénero mais libre, creativo e cheo de ideas de todos cantos hai. Non se me ocorre mellor xeito de expresar emocións intensas que coa fusión acertada de palabras, músicas e imaxes. Eu non sei de ninguén que fose tan feliz como Gene Kelly bailando baixo a chuvia ou como Fred Astaire vendo como brillaban os seus zapatos; e tampouco coñezo amor tan grande coma o da protagonista de Passion de Sondheim dicindo aquilo de Loving you / is not a choice, / It's who I am. Sondheim, xa o saben, é unha das miñas debilidades, e non dubido en dicir que varias das súas obras (Into the woods en especial) atópanse entre as cousas mais valiosas xamais feitas polo home. Él é o grande mestre, mais non é o único. Como non gostar da inusual xenialidade de West Side Story, da ledicia de vivir que se respira en Guys and dolls ou en The most happy fella, da perfeición cerebral e emotiva da música de Kurt Weill ou dos ritmos irresistíbeis de Cole Porter e Irving Berlin?
O teatro musical foi o argumento durante catorce anos dun magnífico programa na radio pública: La calle 42. Presentado por Concha Barral e José María Pou, La calle 42 fixo ao longo de mais de oito centos programas un exhaustivo repaso da historia do xénero, desde a orixe até a actualidade, sempre desde unha perspectiva que mesturaba o amor e o humor a partes iguais. Cando en 1999 a dirección de RNE pretendeu colocalo no horario de madrugada os seus presentadores decidiron con bon criterio que nesas condicións preferían non facelo. Desde entón, os afeccionados seguimos agardando o seu regreso.
Eu escoitábaos sempre. Tiña un feixe de cintas gravadas, das que me fun desfacendo pouco a pouco; aínda posúo algunha, case como unha reliquia a conservar na era do mp3. Por iso alegroume moito recibir hai dous días un correo electrónico dunha persoa que chegou ao blog dicindo que ela tamén era ouvinte de La calle 42 e que mesmo é amiga da propria Concha Barral. Permítanme, pois, que hoxe empregue o post para mandar un recado breve e simples: espero, Mistress Brice, que no próximo Festival de Donostia teñamos ocasión de tararear xuntos algunha canción. De Sondheim, de rodillas.
Eu non era dos que escoitaban sempre, mas gostaba do programa, mesmo cheguei descobrir o "encanto" dos musicáis, ainda non soportándoos de cativo. E tenho uma casete por aí con cantigas do programa tamén ;)
Pues si está al alcance de mi mano algún tipo de colaboración logística, ya sabe que nuevamente la tendrá. :D
Ahora, eso sí, yo de rodillas no me pongo, que las armas las carga el diablo.
Fanny Brice, pode estar vostede segura diso. E mais despois de ler o correo de hoxe. :-)
ictioscopio, para cando un Fabuloseando adicado ao teatro musical?
Mifune, eu espero que este ano tamén vostede ande algo polo Festival. De rodillas eran as palavras que engadían sempre Concha Barral e José María Pou cada vez que citaban a Stephen Sondheim.
Vendell, esa de Donald O'Connor (o da mula Francis, lembran?) é moi boa. Mais recentes, os números musicais de Everyone says I love you, por exemplo o o Looking at you entoado por Alan Alda.
Carlos, tomo boa nota do seu blog e do que nos recomenda.
Por certo, hai 12 anos tiven o "privilexio" de ver Golfus de Roma no Teatro Romano de Mérida, con Jose María Pou, Javier Gurruchaga, Gabino Diego... :)
Lo que dice Pawley: de rodillas, fincarse de hinojos, es que hay que escuchar a Sondheim religiosamente, desde la más pura humildad. No hay otra forma de entender versos como "The sun comes out, I think about you", "I've just met a girl named Maria and suddenly that name will never be the same to me".
Tengo en casa un ejemplar de DeLovely, que se me "escapó" de los cines en su momento. Sé que no es una obra maestra, pero reúne todas las cualidades que necesita una película musical para ser interesante: la música de Cole Porter.
El gran Busby Berkeley... que todavía sigue presente en los cientos de homenajes que se le rinden en el cine moderno. Creo que el otro día hasta en "Alfie" vi una de esas inspiradas coreo-geometrías, o es que al ver a Jude Law se me fue la olla, no lo sé.
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.
Encántame o 
