Hai uns días deixei un comentario na
Carta aberta que fai o Cesar Valente desde Santa Catarina, alá no Brasil. O que escribín chamou a atención de dúas leitores daquel magnífico blog, algo perplexas pola estranha lingua por min empregada; poden lelo todo
aquí. Será espanhol? Será que é catalán?
O que será?
O da lingua galega é un deses problemas que parecen incrivelmente complexos, cando a verdade é xusto a contraria: é moi simples de resolver a pouco que se tenha algo de vontade. Paréceme moi elemental que a atitude isolacionista non conduce a ningures; e falo de
atitude, mais que de normativa ortográfica, porque un espírito igualmente isolacionista percíbese tamén con moita frecuencia entre persoas que fan uso dunha forma expresiva aparentemente próxima á da lingua portuguesa (que, dito sexa ao paso, non se acaba en Lisboa). Contodo eu non son o mais indicado para meterme en rigorosas batalhas filolóxicas, pois non posúo a necesaria competencia na materia; o meu afastamento leve -mais na forma que no fondo, se iso for posível- da actual normativa oficial do galego
naceu a xeito de pequena provocación que, para a minha sorpresa, non pareceu estorvarlhe a ninguén, nin a uns, nin a outros; ou quizá é que estorvase a todos por igual. Quen lhes debera falar sobre o tema este da lingua é o meu amigo Omar, que da man do galego(portugués) chegou até o Brasil e alí ficou. Agardo que algún día reabra o seu blog; mas até entón poden entreterse con varios posts fantásticos que lhes servirán para saber mais da cuestión:
A ficção da cooficialidade,
Normas enormes / normas inermes,
Lingua(jare)s. Perversões normativas e tamén os seus
Excursos pelas margens do português.
En fin. O que temos é o que temos, e mais nada, mas o que hoxe quería eu destacar aquí é que as palavras da Tereza e da Meg no choio do Cesar resultan profundamente reveladoras dun único feito: fora da Galiza non existimos, ou existimos moi pouco. É que non lhes caiba a mais mínima dúvida: a culpa é toda nosa, por non saber espalhar a cultura propria nin sequera entre aqueles que terían mais doado entendela.
¶
