Acendo o ordenador para buscar unha fotografía. Facendo o repaso aos blogs habituais atopo a un Cesare exultante, cheo de agradecemento e felicidade, sentimento estranho que curiosamente tamén me invadiu a min esta mesma fin de semana. Onte estiven con el no Dublín, de cháchara, despois dunha manhá fermosa e planetaria, despois de non durmir a pracenteira soneca dos sábados vendo unha comedia tontísima. Ao deixalo, e para facer algo de tempo antes da minha segunda cita da tarde, ás oito en A nova pataca, paso pola Barrié para saudar a Dorothea Lange e logo vou dar unha volta cara a Praza de Pontevedra. De súpeto aparece diante de min unha insólita cabalgata de Nadal con nenas vestidas de majorettes ao ritmo de músicas futeboleiras, Papais Noeis lastimosos e unha banda tocando pasodobres, todos lanzando caramelos sobre o asfalto molhado. Unha imaxe demencial e surrealista, unha festa delirante baixo a chuvia por xentileza dun centro comercial. Asisto a ela perplexo, reparando en que non hai nada que nos goste mais aos cinéfilos que un gran desfile. É lóxico, realmente: os desfiles -melhor canto mais absurdos- venhen a ser coma travellings longos dos cales non nos podemos afastar. Cando un non sabe como acabar un filme debería meter sempre ao final un desfile, unha voda ou facer que moita xente apareza bailando, método este infalível para conseguir que o espectador saia do cine con bon espírito. Por iso gosto tanto de Monsoon Wedding, porque nela suceden as tres cousas.

Díxenlhes que eu vinha na procura dunha imaxe:



Encántame esta fotografía. Ela é Lillian Gish, unha das actrices polas que eu sinto mais admiración. A mulher fráxil de Broken blossoms e a árbore firme con moitas ramas de The night of the hunter, a mesma que con mais de noventa anos soubo deslumbrarnos coa súa presenza serena e afável en The whales of August. ¶