caderno dun rencoroso enfermo de cinefilia
Inicio > Historias > Cita con Venus
> Cita con Venus <

Os programas de planetario acabaron por converterse nun xénero audiovisual específico, cunha linguaxe propria construída a partir da acumulación de toda clase de recursos. Nada é alleo aos planetarios: a voz humana, os efectos de son, a música, as fotografías, os vídeos... todo é válido para deixar no espectador unha sensación de producto compacto e coidadosamente elaborado, desde a certeza de que o único xeito de facer boa divulgación é facela ben. Os asistentes ao planetario, ademais, veñen cargados de curiosidade e expectación, semellante a aquilo que sentiamos nos vellos cinemas de pantalla xigantesca e cortinas que se abrían solemnemente. Participamos con entusiasmo no ritual das luces que esvaecen pouco a pouco deixando que aparezan os primeiros pontos proxectados na cúpula. O fascinante artificio de crear a noite durante o día, de amosar ante os nosos ollos o grande espectáculo do ceo que a modernidade urbana nos nega, nunca deixará de provocarnos asombro.

Desde aquela "Vía Láctea" que nos descubriu a moitos as posibilidades estéticas dos planetarios até hoxe produciuse unha lóxica evolución no tratamento e deseño dos programas, pero o obxectivo fundamental non cambiou: conseguir o equilibrio axeitado entre as intencións didácticas e a necesidade de entreter. "Galileo, mensajero de las estrellas" destaca polo seu deslumbrante acabado técnico, cun uso excepcional dos efectos de son e da música, pero peca dunhas pretensións demasiado literarias que lle restan ritmo ao guión. O programa avanza a un paso lixeiramente pachorrento, aínda que recobra brío na parte final coa apaixoante leitura da abxuración de Galileo ante o tribunal, texto que non pode deixar a ninguén indiferente. "Supernova", porén, peca do contrario, de exceso de ritmo, atrapallando a quen o ve coa súa espectacularidade e a desmesurada cantidade de información. Atopar ese término meio no que nada sobra e nada falta é difícil, por suposto, pero ¿quen dixo que facer ciencia e arte fose fácil?

"Cita con Venus", a última creación conxunta da Casa das Ciencias e o Pamplonetario, dá coa solución xusta ao problema: optar por unha aparente ausencia de pretensións. Non é un programa ideado para sobrecargar a capacidade de absorción de dados dos espectadores, nin abusa dos moitas veces innecesarios recursos case pirotécnicos que hoxe en día temos á nosa disposición. Cita con Venus vén ser como un brillante concerto de cámara, e xustamente na súa simplicidade e na súa aposta pola provocación reside a súa grandeza, que o convirten no mellor programa presentado nun planetario que eu vin nunca. O seu achegamento ao noso veciño máis próximo no Sistema Solar é multidisciplinar pero non pedante; as referencias á arte e á mitoloxía, obrigadas nun caso como este, aportanlle ademais ese verniz de "cultura" (tal e como os xornais entenden esa palavra) que sempre viste ben calquera cousa que se faga. Un sae de Cita con Venus coas ideas claras por mor dun guión exquisitamente medido, guiado pola máxima "menos é máis", e que se permite algún inxenioso toque de humor. Humor que, por certo, tamén se detecta en toda a súa banda musical, espléndida non porque exhiba unha inusual beleza nas súas composicións senón pola súa capacidade para xerar sensacións inmediatas e ben recoñecíbeis. É unha banda sonora que xoga ao pastiche, á mestura de códigos moi variados que se moven desde os rexistros vagamente orientais até os do cine de detectives de serie B, nun exercizo de habilidade que encaixa harmoniosamente coas intencións dun programa que acada a perfeición a forza de non buscala. Quizá aí estea a clave, e non falo só de planetarios.

2004-06-26, 01:00 | 8 comentarios

Referencias (TrackBacks)

URL de trackback de esta historia http://pawley.blogalia.com//trackbacks/19788

Comentarios

1
De: Jaio la espía Fecha: 2004-06-27 10:44

Tiene usted una habilidad impresionante para analizar y destilar las virtudes de lo que se le pone delante.



2
De: Mifune Fecha: 2004-06-27 13:10

Martin, su última frase en la que deja claro que no sólo hablaba de planetarios ha debido confundir al spammer del primer comentario de ahí arriba y me parece que lo ha malinterpretado. ;)

Tengo ganas de ver esta obra de la que ya te había "oído" hablar, a ver si me acerco pronto por Iruña, aunque dentro de 10 días se pondrá imposible.
Me interesa mucho, por motivos que ya imaginarás, la conjunción de ambas disciplinas artísticas y científicas fuera del formato de documental clásico estricto.
Por lo que cuentas, esta "Cita con Venus" camina por sendas más abiertas que las habituales.



3
De: peke Fecha: 2004-06-27 15:33

Acudo de novo a vostede para unha consulta fóra de lugar. Hai enderezos de páxinas que teñen o signo de nasalidade illado, sen vocal debaixo; unha en concreto é de arrakis e a temática é ecoloxía; quería facer un enlace e atópome con que non sei poñer esa ondiña soa, e na páxina que vostede me recomendou non atopei nada comprensible. Se non é moito abusar, ¿podería fornecerme algunha indicación? Grazas mil.



4
De: Martin Pawley Fecha: 2004-06-27 20:12

¿Refírese a esta, peke: ~ ?

~ = ALT+126



5
De: peke Fecha: 2004-06-27 20:27

Jo, Pawley, moitísimas grazas. Supoño que hai que premer as teclas o mesmo tempo, ¿non?, ¿ou os números pódense premer sucesivamente? (xa sei que é unha chorrada, pero máis vale asegurarse).



6
De: Martin Pawley Fecha: 2004-06-27 20:46

Peke, mentres preme a tecla ALT vaia metendo os números sucesivamente, o 1, o 2 e o 6. Aínda que confeso que daba algo por vela intentando darlhe aos catro botóns simultaneamente...

Para evitar confusións: borrei o primeiro comentario ao que aludía Mifune, dun tipo que nos recomendaba a súa páxina porno e que debe crer que son algo parvo porque deixou o mesmo texto en sete posts meus, sete.

Jaio, agradézolhe a súa xenerosidade (mesmo cando esaxera). Faga por ver ese programa de planetario, preferivelmente na Corunha, claro. ;-)

Mifune, seguro que gostará moito desta Cita con Venus, e en especial da súa música, tremendamente eficaz. Dígolhe como a Jaio: faga por velo, (preferivelmente na Corunha, claro) ;-)



7
De: peke Fecha: 2004-06-27 21:01

Pois acaba de perder un bo espectáculo que case me desconxunta as mans. De todos os xeitos probei das dúas maneiras mentres estaba escribindo un texto e a ondiña maldita non apareceu. Se quere rir un pouco máis, probei de catro maneiras: incluíndo + e sen incluílo. Así que xa me dirá.
(Estou empezando a coller complexo de inútil total).



8
De: Martin Pawley Fecha: 2004-06-27 21:19

peke, probe cos números qua saen na parte dereita do teclado. Neses. Xusto debaixo de BloqNum, /, * e -



os arquivos estranhos




correo:diasestranhos()gmail.com

O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.


Licenza de 
Creative Commons
Esta obra está baixo unha licenza Recoñecemento-NonComercial-CompartirIgual 2.5 de Creative Commons. Blogalia

Blogalia

(c) Martin Pawley