O maior aliciente de pertencer a unha agrupación como Io é vivir xornadas como a de hoxe. Mentres algúns dos seus membros (co presidente á cabeza) perseguían o Sol por Galiza adiante, retransmitindo pola rede o tránsito de Venus ao vivo, outros ficabamos na Casa das Ciencias, colaborando cos seus xefes de akelarres no labor de achegarlle á xente o encontro entre o planeta e a estrela. As cinco mil visitas que recibiu en poucas horas a nosa web e o agradecemento sincero de todos cantos ficaron encantados ao contemplar proxectado nunha cartolina branca un ponto que resultaba ser Venus reflicten con claridade o éxito dunha convocatoria que descrebe ademais moi ben as razóns polas que naceu a agrupación: para compartir.

Porque así debera ser sempre en todas partes. Fuxindo de comportamentos elitistas e de tecnicismos que só serven para engordar o ego de quen os pronuncia. Intentando que os cidadáns perdan o medo ao coñecemento, que se sintan tranquilos e cómodos como para formular toda clase de cuestións, tendo sempre presente o vello dito de que non hai preguntas estúpidas, senón respostas estúpidas. Asumindo que o que se fai non ten porque ser perfeito, basta con que sexa bon. E coa certeza sempre de que a xente corresponde con amabilidade cando se sinte ben atendida e manifesta con entusiasmo a súa gratitude.

Unha mestura equilibrada de organización e informalidade, de seriedade e humor, e por riba de todo unha maravillosa ausencia de tristeza. Iso é o que caracteriza á nosa agrupación. E hoxe, e perdoen a parte que me corresponde de autobombo, tocábame dicilo. Porque me peta.

hoxe hai un ano: Haiku #9 ¶