Experimento sentimentos contraditorios arredor de
La Voz de Galicia que fan que non me resulte cómodo falar dela. Podería queixarme da atitude escasamente valente ao tratar certos asuntos, sempre procurando vestir de lealdade institucional o que moitas veces non deixa de ser pura entrega ao poder; hai cousa de dez anos o actual director do xornal, Bieito Rubido, definíao como
oficialista, e en verdade esa é a palavra que melhor lhe encaixa. Calquera leitor sabe o que non pode agardar da
Voz, pero (e aí radica a grandeza dese meio), calquera sabe tamén o que si pode agardar. Xa sexa pola vontade explícita dos que o fan ou arrastrado pola marea humana que o convertiu no xornal máis vendido da Galiza e con abrumadora distancia sobre os demais,
La Voz non falhou nunca aos cidadáns do país nos momentos verdadeiramente decisivos. As reaccións ante a crise do
Prestige terían sido moi diferentes se neses primeiros días non apostase por unha información esperta e crítica, seguros de que un petroleiro á deriva era o xerme dunha traxedia nun momento no que a prensa de Madrid andaba completamente na verza. Non estivo soa nese labor, e é certo que outros xornais, como
La Opinión, bateron con máis intensidade sobre os culpáveis da desfeita, pero é innegável que cunha moito menor repercusión. Todos sabemos que na Galiza só unha portada da
Voz é quen de provocar inquietude e nerviosismo, de remexer despachos e teléfonos. O que non sae nela é como se non existise, ou como se existise pouco.
Polas mesmas razóns, só unha xigantesca empresa periodística como
La Voz de Galicia pode promover iniciativas culturais históricas como a difusión da
Biblioteca 120, por exemplo. Hoxe hai espalhados polos fogares do país catro milhóns de livros en galego con algunhas das obras máis importantes da historia da nosa literatura, desde as
Cantigas medievais até o
¿Que me queres, amor? de Manuel Rivas. Os que cremos necesario sacar a cultura dos mausoleos porentos aos que soe ser confinada non podemos senón estarlhe agradecidos de que miles de persoas se tenhan achegado de verdade aos versos de Rosalía cando o seu xornal fixo unha aposta pola cultura non exenta de risco.
Por todo iso ás veces sabemos perdoarlhe á
Voz boa parte dos seus defeitos, desde a prepotente arrogancia coa que trata aos vendedores de prensa até a estranha indefinición ideolóxica (no fondo tan ben definida) na que aparentemente se move. Aceptámolo como mal menor, coa permanente esperanza de que algún día a súa forma de ver o mundo será distinta; e non pido que sexa igual á minha, pois xustamente eu o que quero é ler visións diferentes para eu poder contrastar as proprias. Pero si necesito opinións escépticas, independentes e ousadas, que traten a todos por igual e que non fabriquen epítetos para uns e non para outros. Que non se deixen levar polo medo e os tópicos que invaden o (in)mundo actual, que pensen coa cabeza e tamén co corazón, pero sobre todo que nunca se deixen guiar pola carteira.
O que non quero son máis Alfonsos de la Vega nin Arturos Maneiros vomitando sobre o papel os seus prexuízos de beata
grande y libre. Non quero Calazas conspiranoicos facendo crónica de cousas que só parecen existir na súa mente. E non quero
nunca máis páxinas coma
esta, celebrando cunha entrevista odiosa os vinte e cinco anos no poder de quen preside un governo corrupto.
Eu aínda gardo esperanzas, quizá porque tampouco tenho alternativa.
¶