URL de trackback de esta historia http://pawley.blogalia.com//trackbacks/16616

1	De: Martin Pawley Fecha: 2004-03-11 22:17
A dor é patrimonio das vítimas. Ao resto o que nos toca é exercer de cidadáns.

2

De: Indi Fecha: 2004-03-11 23:57

Morir en Madrid Imos a escribir directamente co sentimento sen termos tempo para ofrecer as condolencias nin a coagular as bágoas, que pouco consolo achegarían aos directamente afectados. A cada hora vaise incrementando a mortífera contabilidade da infinda crueldade do acontecido o día 11 de abril de 2004 en Madrid. E non son cento e moitos mortos e mil e máis feridos, non. Son un morto, outro morto, unha morta, outra morta; unha ferida, outro ferido; un morto máis, unha ferida, unha morta.... que minutos antes non formaban parte da necrolóxica. E é así como hai que contar, un a un, para que teñamos consciencia do que cadaquén sinte; para que non digamos que foi o máis grande atentado. De seguirmos polo mesmo caminho sempre haberá quen pretenda superar o magnicidio múltiple. E dicimos magnicidio no senso exacto que debería ter, e non o academicamente aceptado. A morte vil e covarde dunha persoa é un magnicidio. Outros catalogados como tal foron obras de beneficiencia para a humanidade. Non sabemos de qué, mais exerceremos o dereito.

3	De: Indi Fecha: 2004-03-11 23:58
Desculpade a composición xa que foi copiada dun texto que debía ter un formato tal como o dos días estranhos

4	De: Indi Fecha: 2004-03-11 23:58
Desculpade a composición xa que foi copiada dun texto que debía ter un formato tal como o dos días estranhos

5	De: Giniki Fecha: 2004-03-12 01:17
Li seu comentário no Carta Aberta e vim deixar aqui minha indignação e tristeza pelo que aconteceu em Madrid. Fiquei extremamente chocada e triste. Aqui no Rio de Janeiro vivemos muitas coisas tristes, diariamente, mas nada se compara a tamanha covardia e non sense. Abraços fraternos a todos os espanhóis, povo querido!

6	De: Martin Pawley Fecha: 2004-03-12 02:42
Obrigado, Giniki.