Esta bitácora, ou para ser máis precisos o seu autor, manifesta unha inequívoca tendencia ao autobombo, producindo ocasionais exercizos de amor proprio que ignoran por completo o significado da palavra humildade. A primeiros do mes que vén estes días estranhos vivirán o seu primeiro aniversario, desde aquel tímido nacemento nunha casa tranquila, agora máis acolhedora tras unhas significativas reformas. A xenerosidade de Deus permitiume aos poucos días unha rápida mudanza a este confortável bairro blogalita, cousa esta que nunca lhe agradecerei dabondo. Aquí seguimos, desde entón.
Ao principio tinha medo de non estar á altura desexada, de descubrir que non era quen a comunicar ideas e a enfiar ben frases. Co blog demostreime a min mesmo que son capaz de escribir. Non dun xeito deslumbrante, pero tampouco dun xeito penoso. Leo e releo de cando en cando cousas aparecidas aquí hai uns cantos meses, ás veces redactadas desde unha certa premura e entusiasmo manifeirante, outras veces cunha intención obviamente provocadora, e en xeral penso que non mudaría unha coma delas. Con certeza non hai nin un só texto de entre todos os que escribín que poida superar unha revisión rigorosa e crítica, alén da xenerosidade que sempre transmiten os amigos; ningún que diga nada que non fose dito antes mil veces, e mil veces melhor. Eses textos son o que son, nin máis nin menos, e síntome satisfeito, e ao cabo deste tempo tenho a seguridade de que son moitos, máis dos nunca imaxinados, os que chegaron algún día até algún deles e tamén ficaron satisfeitos coa súa leitura.
O contador de visitas desta páxina, un vistoso recadrinho azul que anda por aí abaixo, superou hai uns días a oronda cifra das 40000. Se eliminásemos os meus proprios accesos, os que se derivan das periódicas polémicas arredor da palavra nación e os que me proporciona Google por meio de búsquedas desconcertantes, ese número baixaría de forma drástica, evidentemente. Pero segue parecéndome enorme. Enorme para unha páxina en galego, ou máis ben nun galego fronteirizo, na inspirada definición de Vendell.
O mapa recolhe en cor vermelha os 69 países desde os cales se produciron visitas a esta bitácora. Tenho fundadas sospeitas de que a un estonio ou a un croata non lhe deberon resultar de moita utilidade, pero quizá si a alguén en Angola, en Cabo Verde ou en Moçambique, atopando que as minhas palavras non eran tan distintas das súas como puideran crer a priori. Esta bitácora, oceánica por vontade, felicítase moi especialmente polos elos tendidos á outra beira do Océano e ao outro lado do Minho, as extensións naturais desa apaixoante encrucilhada que é a Galiza.
Nos próximos días e até apagarmos a vela do aniversario irá aparecendo en cada post novo un enlace a algún dos posts velhos con melhor acabado, ou menos defectuosos, se o prefiren. Admítense suxerencias, se as tenhen.
Amigo Pawley, imaxínoo ó corrente de que, no peto no que garda vostede ese fermoso nacionalismo transoceánico, gardo eu un internacionalismo irredento, inxenuo e un chisco papaostias. A receita para o desastre, se me permite o anglicismo.
Sen embargo, pertence vostede a unha especie rara (e seguramente fráxil) de home que exerce o seu nacionalismo buscando puntos en común con outros pobos, e non axitando no aire as diferencias e trincheiras que o afastan dos máis próximos. Haberá quen pense que isto é un xogo de palabras, que ambas tendencias do nacionalismo teñen o mesmo resultado... haberá tamén quen pense que unha praia non é máis que outra forma de fronteira. Pobre deles.
Vouno poñer en castelán, que o fago mellor. Sus escritos, Pawley, le honran a Vd tanto como nos honran a los que nos consideramos sus amigos. En conjunto constituyen una aportación de una variedad, frescura, pertinencia y a menudo belleza literaria que nadie que yo conozca es capaz de producir a diario.
Ni siquiera en Lituania,
Feliz aniversario Pawley, y ya que se permiten las sugerencias, a mi de los primeros meses me gustaría recordar por ejemplo el post sobre Cássia Eller, también "unha bágoa", "escribir no caderno" y entre los dedicados a denunciar atrocidades... no sé... tal vez "morrer para contalo"
Eu tamén quero anticiparlle a miña noraboa e unha vez máis reivindico para unha antoloxía aínda por facer os seus haikus.
Ademáis aproveito para decirlle que é un pracer estranho para iste paseante tanto o estar de acordo coma disentir das súas opinións, xa que o debate cunha persoa do seu talante (e intelecto) é un exercicio que atopo moi fecundo (polo menos para mín mesmo).
Por certo, gustaríame saber se a referencia para o título da súa bitácora a tomou do disco dos Doors, da película de Kathyn Bigelow, ou simplesmente desta realidade nosa de cada día.
En calqueira caso, déixolle aquí a letra da canción a modo de cumpreanos feliz:
Strange days have found us
Strange days have tracked us down
They're going to destroy
Our casual joys
We shall go on playing
Or find a new town
Strange eyes fill strange rooms
Voices will signal their tired end
The hostess is grinning
Her guests sleep from sinning
Hear me talk of sin
And you know this is it
Strange days have found us
And through their strange hours
We linger alone
Bodies confused
Memories misused
As we run from the day
To a strange night of stone (non lle recorda isto último a Celso Emilio Ferreiro)
Responderíalhes aos seus amáveis comentarios máis extensamente, pero tenho en breve unha cita inexcusável coa gastronomía de Marrocos. Aproveito simplesmente para dicirlhe ao paseante que o título da bitácora nace da película de Kathryn Bigelow, directora pola que sentía algunha estima (non moi grande, tampouco se vaian pensar), até que vin "K-19", a cousa esa con Harrison Ford e un submarino. Gosto bastante de "Strange days", un filme con algúns excesos (e coa detestável Juliette Lewis), sobradamente compensados pola luminosa presenza de Angela Bassett.
De feito, creo que "Strange days" debera formar parte de calquera ciclo de ciencia ficción que se prece.
Eu téñolle un cariño especial a este blog porque foi ó primeiro porto ó que chegueí despois dunha longa travesía polo inmenso océano daquela noite que tanto me aburría.
Noraboa pawley e non desista.
Vai sendo hora de contestar os seus amáveis comentarios:
Yogurtu, non se crea, non. Practicamente todos os nacionalistas cos que eu tenho trato responden a esa definición. Algún mesmo emparentou por Ipanema, e todo.
Pippa, que sutileza a súa: dos catro posts que cita, só un é verdadeiramente meu. Os outros tres consisten nunha canción de Gilberto Gil, unha frase de John Glenn e un fragmento das Memorias dun neno labrego de Neira Vilas...
paseante, obrigado polos eloxios aos meus haikus, que en verdade duvido merezan tanta xenerosidade pola súa parte.
descalza, ;), dorvisou, Jueves Addams, indi, opaco e incluso ;-)cheme: moitas gracias pola súa presenza.
Leonel Vicente, a túa foi a primeira das bitácoras ao sur do Minho que eu conhecín e da que me convertín en leitor asiduo. Muito obrigado, a ti en especial, polo teu apoio e colaboración sempre que cha pedín.
BeZiDrÓgLiO, o mesmo que dixen do Leonel vale para vós. O voso blog é a xanela pola que eu me asomo á África, sempre para descubrir un feixe de cousas interesantes. Parabéns polo voso esforzo.
Boss, eu tampouco non saín nunca de Europa até o de agora, feito ao que debo ir pensando en lhe ponher remedio. Companheiro, que ningún dos moitos Villas-Boas que aínda fican no mundo che faga duvidar nunca máis da xustiza e da necesidade das túas palavras.
(Para os tres anteriores, e para moito máis: quizá habería que ir pensando en facer nos próximos meses unha xuntanza informal de blogueiros das dúas beiras do Minho, con licor café e outros produtos da terra polo meio...)
Jaio la espía, non sabe como disfruto eu tamén dos intercambios culturais. Estoulhe preparando un menú-degustación de resentimento atlántico ben suxerente.
Vendell, você non sabe o que eu agradezo as súas desmesuradas palavras. Aínda que sexan... iso, desmesuradas.
Pawley: no es culpa mía si el autor de esta bitácora acostumbra a citar mucho, y bien :-)
Aprovecho para recordar cuatro historias del mes de mayo:
Mirar ao paxaro, Contigo na distancia, Non o entenden, 100 obxetos para representar o mundo.
Sr. Pawley, a película era The Loveless, que tamén é o título dun disco impresionante dos My Bloody Valentine, co cal pódese dicir que non andaba vostede desatinado no dos vampiros.
Con respecto os meus eloxios, sepa que non me retracto en absoluto dos mesmos, os seus haikus son moi bos e punto.
Témome que non vin esa película. A curiosa road movie de vampiros que eu citaba antes é Near Dark, que aquí estrearon co título de "Los viajeros de la noche" ou algo polo estilo.
Mudando de tema: imaxínoo, paseante, ao tanto da actuación a finais de marzo dos Jayhawks na capital do país, na Sala Capitol para ser máis exactos. Iso, por non falar do Rock in Rio de Lisboa (simpático nome, non mo negarán), no que hai prevista unha vistosa xornada o 29 de maio coa presenxa de Ben Harper and the Innocent Criminals e Gilberto Gil...
Agradézolle a información, xa estaba ó tanto, pero agradézollo igualmente. Non me vou perder ós Jayhawks nin tolo. Non os vin no seu día no cando actuaron na Coruña no teatro Rosalía e aínda me doe. Tamén me perdín a actuación da outra mitade dos Jayhawks, Mark Olson, que si cabe é aínda mellor cos Jayhawks de hoxendía, e que actuou o ano pasado en Vigo.
A sala Capitol e a mellor sala para concertos de Galicia. De momento só asistín a un concerto no cal actuaban You am I, un grupo australiano de rock guitarreiro e potente e Cracker, unha banda americana de rock con raíces do estilo dos Wilco, e gustáronme os dous moitísimo. Esta sala era antigamente un cine e agora vaciaron a zona das butacas, deixando un amplo espacio, con barras ós dous lados. A acústica é perfecta e os teitos altos fan que non se teña esa sensación de agobio que hai nos concertos multitudinarios nos pubs ó uso.
Pois se va por alí ó mellor aínda tomamos unha copa.
Eu non puiden asistir ao concerto de Cracker, dos que o meu amigo Jorge me deu a conhecer hai unhas semanas o disco Forever. Na Sala Capitol eu vin a Roomful of Blues, que pasa por ser a banda de rock máis antiga e aínda en activo dos Iunaited Esteits. Certamente, a Sala Capitol é un luxo para unha cidade: non se me ocorre un sitio melhor onde ninguén poida tocar. Poder ver aos Jayhawks sen agobios pero tamén sen a incómoda solemnidade dos Pazos de Congresos vai ser un verdadeiro privilexio que eu non estou disposto a perderme salvo hecatombe ou cousa semelhante. Non vin aos Jayhawks no Rosalía, pois daquela non sabía eu deles, pero quen foi non saeu desgustado. Algunha proba (sonora) tenho de que ese concerto estivo moi ben.
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.
