É o libro máis fermoso deste final de ano. Unha obra excepcionalmente editada que ao longo dunhas trescentas páxinas xunta contos, poemas, cancións e até receitas de cociña, facendo un exhaustivo percorrido polos costumes do Nadal nas diferentes culturas de España e Latinoamérica. O meu ego sentiríase reconfortado de se sentir quen de crear algún día un relato tan bo como o de Xabier P. Docampo que case abre o volume. Un regalo perfecto para calquera nestas datas, tanto que eu xa decidín levarllo dentro duns días a ela, aproveitando que ademais hoxe está de aniversario.

Eu, que son ateo convencido, gosto moito do Nadal. Para min o Nadal é un espacio mítico, o escenario do It's a wonderful life de Capra e desa Noite do cazador que amo por riba de todas as cousas. O Nadal son as novelas e contos de Dickens, cheas de cargas de profundidade que cada ano que pasa vólvense máis necesarias. O republicano rencoroso que son puxo onte, como todos os anos desde hai tres, a vestimenta de Rei (Mago) para contemplar con gozo os rostros dos nenos, uns con medo, outros con entusiasmo e alegría, sempre cargados con toneladas de ilusión, a que lles permite ter fe nun tipo gordecho coa cara pintada de cor preta. Queren crer en nós, e cren. Na idade das ilusións inocentes a esperanza segue sendo un motor esencial, algo do que os adultos temos moito que aprender.

Todos temos historias e lembranzas asociadas ao Nadal. Para min o deste ano arranca marcado pola humanidade do Ibu, o irmán senegalés que me abreu unha xanela a África o venres ao xantarmos xuntos, mentres os seus ollos revelaban a emoción de se saber protagonista dun feliz invento. ¶