A Morte paseaba á sombra dos castiñeiros espallando o perfume da desolación e desfacendo xuventudes. Camiñaba sen facer máis ruído que o da túnica ao esfregar coa herba. Afastouse do carreiro e foi direita a unha casa de pedra. Non tivo necesidade de petar na porta cos cotenos: un home saeu a recibila. Fitouna con ousadía de vello e preguntoulle como é que tardara tanto tempo en ir buscalo. A Morte ficou calada durante un anaco que pareceu interminábel; logo falou e a súa voz pousou no ar como unha néboa de palabras.
-Sabes ben que non veño por ti, aínda. Non é o momento, como non o era o ano pasado, nin o anterior.
O home comprendeu entón que nunca máis vería vivo ao fillo maior. De seguida buscou cos ollos ao pequeno, o único elo que o afastaba xa da soedade.
A Morte despediuse deles e prometeu volver o ano seguinte.
¶
Lendo este texto lembreime do conto (coido que llo escoitara a Cadaval, pero penso que xa o coñecía de antes) do home que se afeita a cabeza e vai agocharse a un bar pra que a morte non o atope.......... Graciñas pola benvida
É bastante coñecido, así que agardaba que alguén o fixera mellor ca min. Pero aí vai (resumido). A morte vai buscar o home a casa, e non o atopa, así que incomódase e comeza a percorrer o pobo buscándoo. Acaba no bar onde está agochado o tipo este que comproba, inseguro, como a morte -no outro extremo da barra- non o recoñece gracias ao seu novo 'luc'. Esta pregúntalle ao camareiro polo home i, ao quedarse como estaba, resposta cabreada "Pois agora estou tan furiosa.. que vou levarme a aquel calvo do fondo da barra"
..en fin, a cousa é escoitalo contar en vivo, eu quedei coa paranoia uns cantos días.
El cuento original está recogido en las Mil y una Noches y se llama El árabe y la Muerte, y servía para ilustrar la imposibilidad de escapar al destino y también lo difícil que resulta superar a los clásicos:
"Cuentan los que saben (pero Alá es más sabio) que cierto día, en Bagdad, un criado acudió al Califa de los creyentes. "Señor, acabo de encontrarme con la Muerte en la plaza del mercado y me ha hecho un gesto amenazador. Creo que viene a buscarme. Permíteme huir a Samarra, donde tengo familia, para esconderme y que no me encuentre. El Califa concedió el permiso y su criado partió de inmediato hacia Samarra. Poco más tarde, paseando por su jardín, el Califa se encontró con la Muerte y le preguntó: "¿Por qué has amenazado a mi criado?". La Muerte repuso: "Mi gesto no fue de amenaza, sino de sorpresa. Me extrañó encontrar por la mañana a tu criado en Bagdad porque tengo cita con él esta noche en Samarra".
En realidad é o deterioro, primo menor da Parca, ó que lle deberíamos temer. Sobre todo cando se senta a xantar na mesa e durme connosco todos os días... mais nos somos así. Asustadizos.
Decateime hai un tempo, curto mais concreto, que isto é algo así como un pequeno grande clube de amigos (e amigas, suponho) onde os que non temos blogs ser somos, pero algo menos.
Aínda asi, coma convidado e lector, sobre o tema que foi introducido polo anfitrión(a), quixera aportar unhas cantas letras.
A morte física dun ser querido é doorosa; a propia aínda non tenho argumentos que exhibir aquí; a dun desquerido quizais non leve nin un segundo comentala; mais a vida morta en vida, individual ou colectiva, exhibida en múltiples manifestacións, deberianos facer pensar si neses menesteres non estamos a actuar ou colaboramos a facela, poida que pasivos consentidores ou é que daquela estabamos sen máis a velas vir.
Coma dixo non sei quen, "bastante causa ha tenido vuestra justicia y rigor, pues el delito mayor del hombre es haber nacido".
E máis digo eu nos tempos de Fraga, Aznar Busch & Coke.
Un cabreo máis, non son tempos para citar ledamente a Bagdad, Samarkanda, Samara, e outros santos lugares da infancia literaria. Alí, hoxe, non teñen tempo para metafísicas nin liras nin líricas, nin para soterrar os cadavres.
Disculpen. Viva La Inmaculada Concepción, que me libera un día de traballo.
Indi, exceptuando aos imbéciles e escuros aquí a xente é sempre benvida, tenha blog ou non. Ninguén é "máis" ou "menos" por tal motivo, como você ben sabe. Así que fágame o favor e pónhase cómodo: nesta minha leira blogalita colhemos moitos, e máis cando se trata de botar contos.
Quizá alguén debera ir prendendo o lume e ponhendo a asar torresmos, non lhes parece?
E, ademais, ten razón Vendell: a nosa versión aterrorizaba máis aos rapaces. En parte polo entorno, en parte pola noite, en parte polo narrador, sen dúvida.
....A morte non avisa nin escolle. Quen caia caeu, e abur.O padriño,casualmente o padriño, que ás veces semellaba un sabio, decíame que comenzamos a morrer o día que vimos ó mundo, e morremos un chisco cada hora, cada posta de sol....¡ que cousa !
NEIRAS VILAS en memorias dun neno labrego
Cando era neno pensaba que a xente sempre morría de noite. O primeiro cadavre vín-no atraves do vidro dunha ventá.Foi un amigo quen me convenceu para ir axexar a casa dun veciño que falecera a noite anterior e aínda hoxe,vintesete anos despois, non dou expricado aquela sensacíon tan forte que me fixo abanear. O conto de férvellasberzas é coma un vis-a-vis antre a vida e a morte. Menos mal que no deixa de ser un conto porque haber quen se pón na pel da victima....
CARO AUTOR::
Não conhecia o conto.Se
houver em outra versão - não importa. O importante é que a sua versão, sobre a
Morte e o Velho, é concisa.Perfeita.Achei explêndido.Parabéns do Brasil.DON ANTONIO MARAGNO LACERDA (Escritor e jornalista.
jornaldosmunicipios@ig.com.br
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.
