Quen mo contou asegura que é certo, e eu acredito nel. De non selo, tampouco importaría moito: é unha desas historias tan simpáticas que merecen ser verdade. Cóntolles: ademais de Ana e de Loyola, existe unha terceira irmá de Palacio. Avogada nun deses caros e afamados bufetes de Madrid, alguén pensou nela para exercer como comisionada no asunto do Prestige (xa saben, o barco ese con carga fluctuante). Estaba xa case todo atado e ben atado, pero alguén reparou en que a súa designación era altamente inapropriada. O problema radicaba no seu nome, ben pouco oportuno para o caso xa que a dama chámase, curiosamente, Urquiola. Descartada ela, optaron por un demócrata de toda la vida, Martín Villa.

Quizá algún de vostedes pense que esta historia non se pode crer. Suxírolle, entón, que repare un pouco en como o xefe supremo do partido que nos governa está elixindo ao seu sucesor, de que maneira tan transparente e con canta participación da militancia. Pensen, comparen, e díganme logo se lles parece que este xeito de escoller candidato para unhas eleicións é máis sensato e razoábel que o empregado para designar ao encargado de mentirnos no tema do Prestige. ¶