Entrou na casa pola xanela, aproveitando que eu durmía. Remexeu canto quixo por todas as estancias, armando tanto rebumbio que acabei por acordar. Saltei da cama e dirixinme á sala. Alí estaba, placidamente pousado nun sofá. Servírase unha copa de licor café ourensán e mesmo tivera tempo de acender un enorme habano. Collera dun estante o álbume de cromos que meu avó completara en Cuba hai cousa de noventa anos. Vin como pasaba as páxinas con arrogancia e desprezo, e iso pareceume excesivo. Non merecía a miña cortesía, pero aínda así optei pola prudencia e a moderación. Limiteime a preguntarlle quen era.
-Será descarado!-díxome o terríbel descoñecido-. Como ousa dirixirme a palabra, así, polas boas? Como é que se atreve a falarme? Maleducado! Groseiro!
-Pero, como se atreve! Que fai vostede aquí? Como é que entrou?- respondín perplexo.
-Que que fago aquí! Pero que desfachatez a súa! Vostede está atacando os meus dereitos e as miñas liberdades. Marcho agora mesmo! Non aturo máis este ambiente opresor! Vexo con claridade que eu non son do seu agrado. Seguro que vostede é deses que cren que á súa casa só entran os amigos e familiares... Represor, é vostede un represor! Irei correndo a outra casa onde sexa benvido e onde todos respeten a miña radical independencia!
E foise por onde entrou, pola xanela, levando a botella de licor café.
¶
