Un dos máis brilhantes blogs que eu conhezo é, ou era, margaritas a los cerdos. Gozou dunha vida breve pero moi estimulante, e algúns dos seus textos, coma o xogo éticopoéticomatemático ou o Test sociolingüístico, deberían pasar ás antoloxías do xénero bitacoril no caso de que a alguén, algún día, se lhe dea por facer antoloxías destas cousas, levado por un ataque de exotismo. O seu autor, ElDa, leva dous meses longos sen ponher ningún post novo, feito que os seus moitos leitores lamentamos desde o máis fondo dos nosos corazóns. Pensei hoxe nesas margaritas coa axuda dunha copa de vinho, e imaxinei que boas historias lhe fican a ese tipo por contar, guerreiros de Samarkanda incluídos. Ter un blog, realmente, é como ter unha xanela céntrica desde a cal berrar (ao estilo Peter Finch en Network); eu non vou berrar, porque non queda nada fino, pero si vou lanzar agora ao aire o meu desexo de que ElDa nos deixe ver outra vez o que escribe, coa esperanza de que o aire me responda.

Non lho vou negar: hoxe falo de ElDa en gran parte porque se falase doutro tema, como dos tipos do Vaticano que din que as unións homosexuais son indignas e indecentes, ou algo así (que son pecado, e dos gordos, para entendernos), corro un serio risco de que me entren desexos de vomitar, e iso non é conveniente tendo en conta a alta calidade dos líquidos inxeridos nas últimas horas. E ademais, esa materia xa a tratou El Pez, coa calidade e contundencia que o caracterizan.
¶