Hoxe tocaría falarlhes da eclipse de Lúa que acontecerá na próxima madrugada, pero as previsións meteorolóxicas para A Corunha non son nada optimistas, así que desta vez haberemos de nos conformar con contemplar imaxes por medio da rede, agardando que na do oito de novembro deste mesmo ano sopren ventos máis propicios.

De ser eu un nugalhán ocioso e rico, ou para ser máis exactos, de ser eu rico, pois nugalhán xa o son, tería colhido xa hai días un avión que me levase a algún lugar con garantía de ceos despexados. Ao Rio de Janeiro, por exemplo, e así ao paso apuntábame ao curso de observación astronómica que o seu planetario programou para esta mesma semana. Ao rematar a sesión do xoves ficaría para sumarme á convocatoria aberta ao público para seguir a eclipse que por alí fan. Estrelas pola noite e Posto 9 polo día. Quen dá máis?

Pero non son rico. Puidemos selo, iso si. Vai xa para tres anos que o meu amigo Suso acertou cos quince resultados dunha quiniela de fútbol, nunha xornada na que ademáis se acumulara un premio especial dun feixe de milhóns. A quiniela iamola selar entre catro persoas, pero aos outros pareceulhes inapropriado fiarse da clarividencia do bo de Suso, e ao final o boleto que se selou foi un ben diferente. Non sacamos nin a devolución, como poden imaxinar.

Cousas da vida, co outro boleto, cuberto pero non selado, quedeime eu. Tería sido bastante lóxico tiralo, pero non o fixen. Tamén tería sido bastante lóxico non comprobar os resultados, pero cometín a ousadía de facelo. E aí estaban, quince acertos. De premio serían uns oitocentos mil euros dos de agora.

Reconhezo que estiven severamente desgostado durante polo menos catro ou cinco minutos. Logo fixen anacos o boleto e tireino ao lixo, pero nun acto de lucidez dei en recuperalos e pegueinos de novo, a xeito de colaxe. Estas cousas non poden ficar no esquecemento, e se un pode gardar probas documentais, melhor.

Durante moito tempo non lho dixen a ninguén. A Suso confeseilho ao cabo de oito ou neve meses. Tomouno con bastante tranquilidade. Regaleilhe o boleto recomposto e aínda tivo o xesto de humor de plastificalo. Creo que logo até tomamos un café.

A historia ten un final feliz: seguimos sendo amigos. A sorte pasounos preto daquela vez, pero escapóusenos. Tanto ten. Non me tería queixado se me vinhese aquela suxerente inxección de cartos, pero non puido ser, e non pasa nada. Aquí seguimos, tan contentos. E cubrindo loterías de cando en vez, por se volve soar a frauta.

Quizá cando algún día vaia a Brasil probe coa Mega-Sena.
¶