A estas horas, mentres escribo estas liñas, o meu amigo Omar voa cara a outra beira das augas grandes, camiño do sovaco de cristo. A única cousa da que un ser humano pode sentirse verdadeiramente orgulloso é da xente que o rodea. O resto son vaidades, satisfaccións efémeras para egos descontrolados. Cando eliminamos todo o superfluo fica tan só a aritmética dos afectos, o sutil xogo de afinidades elixidas entre canto se nos aparece diante. Porque todo o que importa é sempre unha cuestión de sentimentos, e os sentimentos carecen de apelidos.

Eu síntome privilexiado por disfrutar da amizade do Omar. Por gozar ao vivo nestas últimas semanas da súa crónica apaixonada e intensa do país no que reside. Por escoitar a súa palabra, sempre lúcida, sempre intelixente, pero por riba de todo sempre xenerosa e chea de bo humor. Por compartir con el horas de viño e conversa.

Do seu enxeño e da súa excelente prosa todos vostedes terán no sucesivo boas probas lendo o seu blog. Todo o seu talento, porén, non me interesaría o máis mínimo de non ser porque Omar é, fundamentalmente, unha boa persoa, e iso segue sendo o mellor que se pode dicir de calquera de nós, os viaxeiros do punto azul e pálido. ¶