A primeira mensaxe que recibo ao aterrizar en Portugal trae noticia da felicidade dos amigos. "O André ja nasceu", di, e despois engade información sobre pesos e medidas, o habitual nestes casos. Recollo a acreditación e o catálogo no Fórum Lisboa e deixo a maleta
no quarto; boto unha soneca que compensa parcialmente o escaso tempo que pasei na cama na véspera, e a iso das dúas, hora local, vou xantar (dourada á grelha con ensalada e patacas, leite crema de postre e vinho da casa). Para chegar ao Cinema São Jorge tenho que coller
o metro, a linha verde até Baixa-Chiado, e logo a azul cara a parada da Avenida, despois de Restauradores. A rúa está chea de cravos vermellos: unha manifestación actualiza os anceios libertarios do 25 de abril (sempre). Ás catro e cuarto asisto a unha
sesión de curtametraxes a competición: vexo unha ben curiosa,
The Apology Line, sobre unha linha telefónica destinada a recoller confesións anónimas de culpas, e unha peza documental sobre un dos detidos pola ditadura chilena, Roberto Saldívar, que agora vive sozinho por decisión propia no mesmo campo de concentración onde estivo prisioneiro. A mellor de todas é
1977, da galega Peque Varela, un imaxinativo traballo de animación que fala da construción da identidade e destaca polas súas espléndidas solucións visuais.
Ás seis e media,
The mother, documentario de Antoine Cattin e Pavel Kostomarov que xira arredor dunha nai coraxe rusa, encargada da crianza de nove fillos e traballadora nunha granxa. Benintencionado mais convencional, é a clase de produto que adoita levar os premios do público nos festivais de cinema. Para compensar, e despois dun jantar un chisco desmedido no que atinxe á relación calidade/prezo, regálome un terceiro visionado de
En la ciudad de Sylvia (a boa, non
a das fotos), pase no que coincido con
Catarina Simão. José Luis Guerín fala devagar co seu engaiolante estilo de poeta lánguido; cando afirma que a súa é unha película sobre mirar e escoitar, eu acórdome
de James Benning.
Ao saír da proxección achegáseme un rapaz que me pregunta se eu son Martin Pawley. Respondo que si lixeiramente aturdido pola perplexidade, e a seguir explícase: el é de Lugo, leva vivindo uns meses en Lisboa, e conhece desde hai anos a minha páxina e moitas outras do blogomillo. Imos tomarlle algo a un local de jazz que fica perto, pero hai concerto e finalmente decidimos non entrar, así que aproveitando que eu tenho convite para dous suxiro irmos á festa de inauguración do festival na
discoteca Lux, da que disque é copropietario John Malkovich (empezo a crer que é unha lenda urbana). Facemos unha escala técnica na súa casa e aínda conseguimos coller o derradeiro metro do día con destino a Santa Apolonia. A Lux queda a poucos metros; a discoteca é
cool de máis, pero ten unha terraza con vistas ao Tejo que é perfecta para bater papo e tomar unha
imperial. Alá polas tres tenho a segunda sorpresa da noite: unha rapaza saúdame polo nome no medio da discoteca. Pertence á organización do festival e acórdase de min do ano pasado (!). Coméntolle a anécdota ao meu companheiro galego de festa, ao que denominaremos por abreviar Daniel. Vou con el ao encontro duns amigos seus, unha moza portuguesa e un neocelandés de nai holandesa que fala portugués estupendamente, e repetimos a historia do meu último encontro fortuito. A moza di que ao mellor a muller en cuestión era a súa irmá. "Chámase Marta?", pregunteille; xa case nin é preciso que lles confirme que a súa resposta, en efecto, foi afirmativa.
¶
