Atendendo a
amábel petición do camarada Antuán, velaí van os meus dez discos favoritos, dispostos en orde cronolóxica:
BSO West side story (1960), de
Leonard Bernstein (música) e
Stephen Sondheim (letras). Leonard Bernstein é unha das figuras esenciais da música do século XX. Demostrou xenialidade como director de orquestra e como divulgador (escoiten en canto poidan o disco
What is jazz, unha exquisita introdución ao tema); como compositor deixounos unha morea de obras de enorme brillantez, por exemplo este
West side story cuxa versión cinematográfica gocei (e cantei) na compaña de
Fanny Brice na primeira fila dos Cines Príncipe de Donostia hai dous ou tres
festivais.
Tijuana moods (1962), de
Charles Mingus. Cando alguén me chama ao móbil, o que soa é
Ysobel's table dance, que tamén serviu de sintonía para as miñas
intervencións veraniegas no
Extrarradio. Podería poñer calquera outro disco de Mingus:
The Clown, coa memorábel
Haitian fight song, ou o apoteósico
The Black saint and the sinner lady, ou
Mingus Ah Um, con ese
Better git it in your soul que tanto
nos gusta a Santiago Auserón ;-) e máis a min, sen esquecer
Let the children hear music, que arranca cunha peza abraiante, unha das que máis veces levo escoitado na miña vida,
The shoes of the fisherman's wife are some jive ass slippers. Tiña que escoller un e elixín
Tijuana moods, pero valer valía calquera.
A love supreme (1964), de
John Coltrane. De todos os discos de John Coltrane, este é sen dúbida "o disco", un acto de amor, de espiritualidade e de superación que pasa por ser unha das obras fundamentais da historia do jazz. Non deixen de escoitar tamén
Giant steps,
My favorite things, as
Africa/Brass sessions, o que fixo
con Johnny Hartman ou o hipnótico
Interstellar space.
Os mutantes (1968) de
Os mutantes. O extraordinario debut discográfico da banda tropicalista flúe do pop pegañento ao rock psicodélico con absoluta liberdade, mesturando retrousos irresistíbeis tipo
Ela é minha menina coa loucura
sixties do
Ave Gengis Khan, con esas voces distorsionadas de ecos lixeiramente satánicos. Ideal para calquera hora do día (e da noite).
Jesus' blood never failed me yet (1971/1993), de
Gavin Bryars. Un salmo cantado por un vagabundo na rúa e a música de corda que avanza canda el mestúranse nun produto de calculada inocencia e sentimentalismo que perdura na memoria durante semanas. A gravación inicial de 1971 de vinte e cinco minutos medrou até unha hora en 1993 nun disco excepcional ao que se incorporou unha voz máis: a de Tom Waits.
Into the woods (1987), de
Stephen Sondheim. Unha das obras maiores do século XX, e non me refiro unicamente á música. Jack o das fabas máxicas, Rapunzel, Cincenta, Carapuchiña Vermella e moitos outros personaxes da literatura infantil pasean por esta lúcida e imaxinativa revisión dos mitos clásicos que fala da necesidade de asumir responsabilidades. O unanimemente recoñecido como mellor autor vivo do teatro musical crea letras que se pegan coma unha luva ás músicas que el mesmo compón, e iso explica que sexa tan difícil de adaptar a outras linguas.
Back to qawwali (1995), de
Nusrat Fateh Ali Khan. Hai moitos anos no programa de Radio 3 de Ramón Trecet escoitei un tema deste orondo e xa defunto cantante pakistaní e fiquei absolutamente marabillado. Temeroso de que o qawwali en estado puro me deixase grogui fíxenme cun CD mais comercial chamado
Mustt Mustt, do selo
Real World da Virgin. Deixoume totalmente decepcionado: aquilo non era máis ca orientalismo facilón para pseudoprogres. Pasei moito, moito tempo, sen volver pensar en Nusrat Fateh até que un día me decidín a adquirir un dos seus discos de verdade, coa súa voz desparramándose ao longo de pezas de quince, vinte minutos. Foi unha auténtica conmoción que só puiden superar adquirindo máis e máis discos do mestre. Beleza en grao máximo.
Livro (1997), de
Caetano Veloso. Pensei en poñer o
Circulado vivo, pero é un concerto que ademais daqueles do
Circulado recolle outros temas emblemáticos na carreira do baiano, coma
Sampa ou
O leaozinho, unha canción tan fermosa que nin sequera Jane Birkin falando en lingua estraña é quen de escarallar. No disco que escollín sae
Livros, unha das miñas cancións favoritas do repertorio de Caetano (
Tropeçavas nos astros desastrada / Quase não tínhamos livros em casa / E a cidade não tinha livraria...), e tamén
O navío negreiro, espectacular recitado do poema de Castro de Alves, e esas dúas xa me pareceron razóns suficientes.
Yankee hotel foxtrot (2002), de
Wilco. Nunca lle agradecerei abondo ao meu amigo Jorge que me deixase escoitar esta impagábel obra mestra. Cos anos conseguín collerlle vantaxe: el aínda non viu á banda liderada por Jeff Tweedy ao vivo, e eu porén si (unha experiencia inesquecíbel). O disco é prodixioso de principio a fin, mais eu adoito determe especialmente no corte número 10,
Poor places.
Illinois (2005), de
Sufjan Stevens. Pensei en poñer
Greetings from Michigan, onde sae
Detroit, Lift Up Your Weary Head (Rebuild! Restore! Reconsider!), a peza grazas á cal fiquei enganchado a Sufjan Stevens. Podía ter elixido
Seven swans, un disco lánguido e invernal de incríbel fermosura, pero finalmente optei polo colosal
Illinois, en recoñecemento ao feito de que
Jacksonville é a canción que máis centos de veces escoitei nos últimos dous anos.
¶
