Retrato de Ernst Mach (1838-1916) feito por Nicholas Wade. Afástense un pouco e poderán velo mellor.
O domingo empeza ben, moi ben, con
Nicholas Wade facendo un exhaustivo
repaso da historia da ciencia visual. A súa conferencia aporta moitísima información, quizá excesiva, pero non chega a cansar nunca e está excepcionalmente traballada. Nicholas Wade maravíllanos coas súas
ilustracións dos personaxes mais importantes na investigación da percepción humana. Recoméndolles que collan unhas tesouras e impriman
este PDF que fixo en colaboración con
Patrick Hughes e que serve para xogar co concepto das perspectivas inversas.
Da
charla de
Semir Zeki non lles podo contar nada porque nada entendín. Pasamos mellor á
seguinte, a de Margaret Livingstone, verdadeiramente arrebatadora (e a conferencia tamén). Margaret Livingstone domina o escenario á perfección; móvese dun lado cara o outro micrófono en man, con enerxía e poderío, indicando aos asistentes o que deben facer en cada momento con certa autoridade. Diserta sobre a
luminance (luminosidade), que non debemos entender estrictamente como "cantidade de luz" xa que unha mesma cantidade de fotóns pode ser recollida de xeitos moi diferentes polas células do noso sistema visual, que
teñen preferencia por certas lonxitudes de onda. Os distintos niveis de luminosidade son aceptados polo cerebro como proba de tridimensionalidade. No cerebro é o chamado
Where system (sistema onde, común a todos os mamíferos) o responsábel de procesar a luminosidade, tirando dela informacións de tipo espacial (profundidade e movemento). A parte que sabe recoñecer a cor (o
What System, sistema que) é dentro dos mamíferos específica dos primates e permítenos ademais identificar obxectos e rostros. No procesamento separado da cor e da luminosidade agáchanse claves que explican o traballo de moitos grandes pintores, por exemplo os impresionistas, tal e como nos indica a neurofisióloga. Das diferencias entre a visión periférica e a visión central e a súa explicación da ambigüidade no sorriso da Mona Lisa xa nos contaran algo onte, pero nunca está de mais escoitalo de boca da autora do estudo.
Pola tarde vén
Al Seckel e a súa espectacular colección de ilusións. Cincuenta minutos que pasan como nun suspiro, pegados ás butacas mentres observamos as fascinantes imaxes do piano deconstruído de
Shigeo Fukuda ou o cubo imposíbel de
Matheau Haemakers. Mención especial para o colosal
Akiyoshi Kitaoka, presente na sala, o autor desas irresistíbeis
serpes xiratorias. Á intervención de Seckel nácelle un prodixioso e inesperado abrollo: a proxeción do vídeo
Bolsas de
Din Matamoro, espectador das sesións do domingo do simposio que houbo de subir ao estrado para dicir unhas palabras. Ovación de gala para unha creación xenial; conclusión: hai que ir ver a súa exposición no
CGAC antes de que a quiten.
Despois duns intres así calquera cousa que viñera despois había de resultar por forza menos estimulante. Baingio Pinna falou sobre a
watercolour illusion ou "ilusión da acuarela", que combina un efecto de propagación de cor e o establecemento da condición de figura (fronte á condición de fondo) dunha superficie polo feito de rodeala por un contorno escuro que ten a carón liñas de cores mais suaves. Iso dalle pé a tratar a forza das técnicas do
chiaroscuro e o
sfumato na pintura italiana do Renacemento. De Biangio Pinna é, por certo, unha das ilusións ópticas mais difundidas:
Achéguense á pantalla mirando fixamente para o punto negro e verán. Coa charla de
Denis Pelli titulada
Visual Crowding and Picasso's Cubism acabou o simposio. O mellor, a pregunta/comentario/suxestión final de Margaret Livingstone: se a visión periférica é esencial para captar obras artísticas, por que os museos se empeñan en forzar aos visitantes a unha visión das obras unicamente frontal (mesmo ás veces cometendo esa burrada de poñerlles un cristal diante)? Xa saben: no sucesivo miren para os cadros desde moitas posicións diferentes, fitando neles directamente e tamén un pouco de lado, chiscando o ollo.
¶
