Inicio > Historias > Outras vozes: "Marcha do Orgulho", por Sara Cacao
> Outras vozes: "Marcha do Orgulho", por Sara Cacao <
Sara Cacao non é unha mulher livre. Vive nun país que lhe nega a ela dereitos elementais que si lhes reconhece a outros moitos cidadáns. Para que se fagan unha idea: Sara non pode casar coa persoa que ama. A súa pode ser unha relación maravilhosa e feliz, pero aos olhos do estado é coma se non existise. Na visión estreita e cativa que ten ese mesmo estado Sara e a súa parelha non están capacitadas para facerse responsáveis do coidado e educación dun filho. Os governos e as administracións, que soen ser sempre cegos e xordos, revélanse nalgúns casos asombrosamente parvos.
Sara vive en portugal, pero se vivise na españa as cousas non lhe serían moi distintas, porque a inxustiza e o dinheiro non entenden de fronteiras. O pasado sábado Sara marchou polas rúas de Lisboa coa súa namorada, Rita, para esixir liberdade. Para reivindicar o seu dereito a non ser discriminada. E hoxe, 28 de xunho, Día do Orgulho Gay, chega a este blog para contárnolo.
Marcha do Orgulho
28 de Junho, Stonewall [Greenwich, NYC]
...
26 de Junho, Marcha do Orgulho [Avenida da Liberdade, Lisboa]
...
Ontem, sábado, descemos todos a Avenida da Liberdade naquilo a que chamamos Marcha do Orgulho Gay. Não sei quantos seríamos ao certo, sei que marchámos pela Avenida e [re]afirmámos tal como em anos anteriores, que existimos e que somos iguais ainda que com direitos bem desiguais.
portugal[*] com 30 anos de democracia já completados e quase 20 de UE continua aquém dos direitos fundamentais para com tod@s @s cidad@s LGBT. Somos menorizados nas famílias, nas escolas, nos trabalhos, e a nível legal ou jurídico. Somos discriminados!
No meu país, duas pessoas do mesmo sexo não podem casar; duas pessoas do mesmo sexo não podem adoptar como casal; se uma das duas pessoas morrer ainda que tenha toda uma vida em comum com o seu companheir@, este não herdará nada automaticamente. No meu meu país, duas lésbicas não podem recorrer a um clínica de inseminação artifícial porque o estado português assim o decreta.
Nas nossas escolas e universidades, milhares de alunos são ainda estigmatizados por irem contra uma norma pré-estabelecida, vivem uma orientação sexual segregada, no segredo e quando revelada são inúmeras vezes alvo de abusos fisicos e verbais.
No trabalho, muitos de nós vivemos o pânico de sermos descobertos e suportamos insultos sob a forma de piadas, directa ou indirectamente. Em casa, com as nossas famílias, tememos que não nos aceitem e que nos excluam de forma permanente, ou pior que aos poucos nos envenenem e asfixiem com os seus preconceitos e esteriótipos.
Em Lisboa, onde vivo, dias antes da Marcha do Orgulho e já com a autorização do Governo civil – órgão competente nestes assuntos - o presidente da câmara decidiu dizer publicamente que não deveríamos marchar no centro da cidade de Lisboa, que deveríamos fazê-lo em outro local, quiçá num canto escuro e não na Avenida da Liberdade e pela Liberdade. Fê-lo sem competência para tal. No seu discurso marcado por uma homofobia hedionda chegou mesmo a dizer "na Avenida da Liberdade só se devem realizar manifestações em datas muito especiais, como o 25 de Abril, ou provas desportivas".
Ontem, descemos todos pela Avenida da Liberdade. Ontem tive orgulho de ser eu mesma num portugal pequenino marcado por uma direita e uma igreja subversivas. Ontem, desci pela "Liberdade" com a Rita para que os nossos filhos tenham um portugal maior que o meu!
[*] Com letra minúscula porque sou "menorizada" pelo meu país. Assim protesto. Minúscula, pois!
En algunas ciudades como las de aquí la marcha es hoy y animo a cualquiera a que se acerque a las de sus respectivas ciudades. Hay derechos que debemos ganar por el bien de todos, aunque no seamos inmigrantes, homosexuales, mujeres maltratadas o enfermos de esclerosis múltiple.
La sociedad debe ser un logro social de tod@s y para tod@s, auqnue suene a eslogan. No sólo hay carencia de derechos en lo que nos interesa.
Una de las grandes culpables históricas del retraso social que en muchos aspectos ha cercenado y demonizado la libertad (también esto es libertad) empieza a recibir sus condenas, en este caso por las declaraciones del cardenal Trujillo acerca de los condones y sus delirantes tesis enfrentadas a la ciencia, la lógica, la verdadera moral y la libertad.
Yo estoy orgulloso de no esconder a mi gente (familiares y amig@s) gays y de que ell@s no se escondan. Y quiero que en esos lugares, aunque se me antojen remotos, en los que la homofobia maltrata verbal y psicológicamente a un niño, desaparezcan estas gilipolleces e ignorancias, que al final vienen a ser las mismas que afectan a otros muchos apartados pendientes aún y que también seguiremos reivindicando día a día, gusten o no a los consabidos paternalistas de la política y de la ejemplaridad pseudomodernista.
Así que me voy a celebrar el Orgullo.
Con lo de "verdadera moral" me refiero a esa falsa en la que dicho cardenal (y quienes él representa) parece preferir tener a la población expuesta al contagio del sida antes que tenerles practicando "inmoralmente" sus relaciones sexuales cotidianas y naturales.
Se apela a la "moral" para no usar condones y por extensión ningún otro mdio anticonceptivo. ¿cuánto tiempo tendrá que pasar para que metan a las iglesias cristianas en la lista de las sectas? (y dejen de cobrar por número de bautizados)
Excelente texto el de Sara. A ver cuándo el Día del Orgullo Gay se convierte en el Día del Orgullo de Tod@s, orgullo de poder decir que vivimos en una sociedad donde nadie discrimina a nadie, y donde nadie sufre por ser él/ella mismo/a.
E a igualdade de dereitos chegará, Sara. ¿Ou acaso alguén na España pensaba hai só catro meses que unha noticia como esta acabaría producíndose a curto prazo?
Martin, tés razón, quen imaxinaba hai ben pouco q o matrimonio entre homosexuais ía ser algo máis que un desexo de muit@s...
Parabéns a todos; é un avance para o conxunto da sociedade.
www.brocco.tk
Oxala Sara, eu e máis ti algún dia poidamos amar a quen nos pete sen que nin governos nin ninguen nos mire de xeito raro. Ánimo Sara, a vida e demasiado fermosa como para facerlle caso a homofobos de merda. Bicos
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.