Desde a súa indiscutíbel modestia, lonxe do envoltorio de fume que arrodea a boa parte das producións actuais, The Station Agent chega ás nosas pantallas convertida xa na máis agradábel sorpresa do cine americano do 2003. Nuns tempos nos que acaba por resultar difícil saber onde termina unha película e onde empeza o correspondente videoxogo, é ben gratificante achar pequenas marabillas coma esta que nos conmoven manexando os mellores recursos dos que se valeu sempre a arte de narrar: ter unha boa historia e expresala por medio de bos personaxes.

O eixo do filme é Finbar McBride (Peter Dinklage), un home que herda unha estación de tren abandonada nunha vila do rural. Trasládase a ela co desexo de vivir a súa propia vida, afastado dos prexuízos e das olladas discriminatorias da xente. Porque Finbar é un anano, acostumado á soidade e ao silenzo e que se defende da curiosidade allea con respostas lacónicas e secas. Finbar descubrirá ao chegar á estación que a tranquilidade monástica que pretendía non será posíbel ao verse implicado nas vidas dos seus veciños, en especial Joe (Bobby Cannavale), un mozo con necesidade permanente de falar aínda que non teña nada que dicir, e Olivia (Patricia Clarkson), unha pintora separada que sofre polo recordo dun fillo morto. Coma Finbar, eles dous son tamén dous seres solitarios: Joe, entregado ao coidado do pai enfermo, non ten ninguén con quen relacionarse, e Olivia vive aínda nun certo caos emocional, incapaz como é de refacer a súa vida. Este estraño trío podería ser o punto de partida para un melodrama desatado e con final tráxico, na liña histérica de certo cine independente; pero non é así. O guionista e director desta obra mestra, Tom McCarthy, opta polo trazo amábel, levándonos da man con suavidade, sen excesos, até saír do cine máis felices do que entramos, co sorriso agradecido das satisfaccións sutís, esas que sabemos especialmente duradeiras e gozosas.

Dentro do espléndido reparto destaca un xenial Peter Dinklage compoñendo a mellor interpretación do ano. A austera sinceridade da que dota ao protagonista é a baza fundamental da película: o seu Finbar atrápanos desde o primeiro momento que o vemos en pantalla, cos seus modais elegantes e a xigantesca humanidade que transmiten os seus ollos. Finbar ten moi asumida a súa soidade; fala o xusto e condúcese con serenidade, con xestos precisos e medidos. Sei ben que agora non se leva a contención e que o que proporciona premios é unha interpetación desmesurada, coas veas do pescozo en tensión. Nesas estamos, pero xustamente por iso a presenza tranquila de Peter Dinklage lendo libros sobre trens ou camiñando polas vías ten unha forza emocional insólita, que a min faime pensar, pásmense, no mesmísimo Gregory Peck. Un bon actor actúa tamén cando aparentemente non actúa; eu teño claro que o mítico parlamento ante o xurado que fai Atticus Finch en To kill a mockingbird podería facelo calquera outro actor, pero só Gregory Peck podía ser o Atticus que bota unha soneca pola noite no exterior da casa ou atura que lle cuspan na cara sen perder a dignidade. Salvando as obvias diferencias, algo diso hai tamén no excepcional traballo de Peter Dinklage, un home que inspira confianza. ¶