Para compensar o desfase temporal que se levaba acumulado despois de varios séculos de aplicación do calendario xuliano, a reforma emprendida baixo o pontificado do Papa Gregorio XIII adoptou unha solución drástica: a supresión de dez días completos. Os habitantes do mundo cristián deitáronse a noite do 4 de outubro de 1582, pero cando se ergueron unhas horas despois almorzaron na mañá dun 15 de outubro. Non todos tiveron esa oportunidade. Quen hoxe é coñecida como Santa Teresa de Jesús morreu xustamente ese día 4 e foi enterrada na xornada seguinte, a do 15, razón pola cal agora celébrase nesa data a súa festividade.
Sempre me pareceu ese un ponto de partida moi interesante para unha novela ou un libro de relatos. Deixo aquí a idea por se quere recollela calquera persoa que saiba atopar beleza nas palabras: a de construír historias que puideran ter sucedido neses días perdidos. Esas datas que desapareceron son o marco perfeito para toda sorte de feitos fascinantes, de aventuras imposíbeis ou de amores apaixonados.
Eu quero imaxinar que durante ese período non existiu o sufrimento nin a miseria, e que a ledicia pousou sobre o mundo todo até acadar o espesor dunha capa de neve. E que tal prosperidade fóisenos do mesmo xeito que nos chegou, sen avisar, e a humanidade ficou así condenada a esquecer que a felicidade era posíbel e agora só se nos aparece moi de cando en cando, como un soño, coa certeza de que antes que nós alguén xa disfrutou desa mesma felicidade e que acabou por escapárselle das mans.
¶
Es más, siempre pensé que eso de la incorruptibilidad de la Santa (al menos de su brazo), podría haber tenido que ver con tanto "tiempo", esto es, calendario, que pasó entre su muerte y su enterramiento. Y si no fuera así, no deja de tener su cosa... es cierto Pawley, alguien debería escribir sobre el particular, anímese.
Taí uma boa idéia. Luís Fernando Verissimo também gosta de sugerir temas para histórias em suas colunas semanais. Um auxilio bem-vindo para quem não anda muito inspirado. :- )
Puede que los días comprendidos entre el 4 y el 15 de octubre de 1582 fueran los más tranquilos para la población no humana del planeta.
Estaría bien hacerlo a la inversa y que mañana fuera el uno de enero de 1492, por ejemplo. O el día 1 del "año 0".
Tendríamos segundas oportunidades para sobreescribir la cronología de la historia y su presencia impresentable en muchas ocasiones. :)
Como dato curioso, despois de que se producira este cambio moita xente de moitas cidades botaronse ás rúas porque non querian que nadie lles roubara o tempo.
Precioso delirio. Permítome discordar: os días sen tempo pertencen a Deus, non existen para os homes. As grandes historias acontecen nos días de tempo pesado, cando os segundos enchen os pulmóns, cando as horas tecen bufandas coma historias. Cando o tempo da mañán nos concede almorzos de flores e té e repetimos o nome do amado entre bufandas de versos cos pulmóns enchidos outra vez, cada vez, de limpos segundos novos.
O sistema de comentarios está á disposición dos lectores de "signos de vida" (antes "días estranhos") exclusivamente para a publicación de opinións e comentarios relacionados co contido deste blog. Calquera texto publicado por medio do referido sistema non reflicte necesariamente a opinión do autor deste blog. As opinións e informacións publicadas no sistema de comentarios son de autoría e responsabilidade integral dos leitores que del fixeran uso. O autor deste blog resérvase o dereito de suprimir os comentarios e textos que considere ofensivos, difamatorios, calumniosos, preconceitosos ou de algunha forma perxudiciais a terceiros. Textos de carácter promocional ou inseridos no sistema sen a debida identificación do autor (nome completo e enderezo válido de e-mail) tamén poderán ser eliminados.
